Εφημερίδα "Τα Νέα"

Αναζήτηση

Βρες
Εμφάνιση

Ορίζοντες :: Ταξιδιωτικό ρεπορτάζ

( στα μονοπάτια του ταΰγετου :: 31-01-2003) 

Στα μονοπάτια του Ταΰγετου

Στη σκιά του "Πενταδάχτυλου", του αρσενικού βουνού που ονομάζεται Ταΰγετος, και στην αγκαλιά της σύγχρονης πόλης της Σπάρτης, δεκάδες "μικροί ήρωες" πασχίζουν να διατηρήσουν ακέραια τα κομμάτια της πολιτισμικής τους ταυτότητας και της βαριάς κληρονομιάς τους. Ένας απ' αυτούς είναι και ο Βασίλης Γεωργιάδης

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΤΡΕΝΟΓΙΑΝΝΗΣ

Για να μπορέσω να καταγράψω σε ταινία αυτή τη συνέντευξη με τον Βασίλη κόπιασα για μεγάλο χρονικό διάστημα και τον πίεσα αρκετά. Δεν του αρέσει να προβάλλεται, δεν θεωρεί ότι έχει κάνει κάτι περισσότερο από τους υπόλοιπους που προσπαθούν να προστατεύσουν τον Ταΰγετο, ή να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους στην Σπάρτη. Σκέφτομαι τις εκφράσεις που θα πάρει το πρόσωπό του τώρα που βλέπει δημοσιευμένη την κουβέντα μας και χαμογελώ. Από την άλλη όμως, γνωρίζοντας την ευαισθησία του και τη λακωνική καταγωγή του, με πολλή προσοχή θα επιλέξω αυτά που συζητήσαμε μαζί. Ο Βασίλης Γεωργιάδης, γιος του παλαιότερου και σημαντικότερου φωτογράφου της Σπάρτης Νίκου Γεωργιάδη, γεννήθηκε το 1966. Σπούδασε Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επέστρεψε στην πόλη για να συνεχίσει την παράδοση του "Φωτογραφικού Οίκου Γεωργιάδη". Τόσο η τέχνη της φωτογραφίας, όσο και το περπάτημα στον Ταΰγετο, ήταν "μύηση οικογενειακή", όπως λέει ο ίδιος.

Η δική μας γνωριμία έγινε πολλά χρόνια αργότερα, όταν ο ίδιος με ξενάγησε στον πλούτο των αναστηλωμένων και σηματοδοτημένων πλέον μονοπατιών του βουνού, έργο στο οποίο συνέβαλε σημαντικά, ως μέλος του Ορειβατικού Συλλόγου Σπάρτης. "Έμαθα να περπατάω από πολύ μικρός, συντροφιά με παλιούς ορειβάτες. Εκεί έμαθα επίσης ότι όταν περπατάμε σε ένα μονοπάτι και βρίσκουμε ένα πεσμένο κλαρί, χωρίς να το σχολιάσουμε, χωρίς να το σκεφτούμε, πιάνουμε το κλαδί και το πετάμε… Το ίδιο κάνουμε και με τις πέτρες. Έτσι γινόταν η συντήρηση στους παλιούς δρόμους. Με τη στοιχειώδη καθημερινή παρέμβαση αυτού που περπατούσε.

Το έργο αποκατάστασης των μονοπατιών του Ταΰγετου ήταν όμως τεράστιο και, παρά τη χρηματοδότησή του, όλοι οι συνορειβάτες δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας, από το υστέρημα του χρόνου μας. Δεν κάναμε τους επιστάτες, πιάσαμε πριόνι, ξύλα, πινέλο… Σήμερα τα μονοπάτια στον Ταΰγετο - για την περιοχή μας μιλάμε - που έχουν καταγραφεί, σημανθεί και αναδειχθεί, έχουν συνολικό μήκος 65 χιλιομέτρων. Είναι αυτονόητη η ικανοποίησή μας, αλλά πολύ πιο δύσκολο έργο αποδεικνύεται η διατήρησή τους. Η συντήρηση αυτών των μονοπατιών πραγματικά ξεπερνάει τις δυνάμεις μας… Σκέφτομαι ότι εάν τώρα με τα χιόνια σπάσουν δύο στύλοι κοντά στην κορυφή του Ταΰγετου, κάποιοι ορειβάτες μπορεί να κινδυνεύσουν…".

Ο Βασίλης Γεωργιάδης με φόντο τον λόφο της βυζαντινής καστροπολιτείας και το σημερινό χωριό του Μυστρά

Τον ρωτώ για τον Ταΰγετο, πώς τον βλέπει ο ίδιος, σαν βουνό, σαν όγκο πάνω από την πόλη της Σπάρτης, σαν αίσθηση καθημερινής συνύπαρξης; "Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται κοσμητικά επίθετα ο Ταΰγετος. Το όνομά του από μόνο του είναι αρκετό. Δεν υπάρχει περιηγητής, λογοτέχνης ή οτιδήποτε άλλο, που να έχει περάσει από τη Σπάρτη, τη Λακωνία, και να μην έχει σχολιάσει τον Ταΰγετο και την εντύπωση που του προκαλεί. Δεν είναι ούτε το πιο άγριο βουνό, ούτε το πιο ψηλό, ούτε το πιο δασωμένο, αλλά έχει μια αναγνωρίσιμη μοναδικότητα στην όψη και την ομορφιά. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος έχει πει ότι είναι ένα πολύ κομψό βουνό, πράγμα που αναγνωρίζουν όλοι οι ορειβάτες.

Εάν ζεις εδώ, ο Ταΰγετος γράφεται υποσυνείδητα και ως εικόνα στο μυαλό σου. Αν λείψει κάποια στιγμή θα το καταλάβεις με τον ίδιο τρόπο που λείπει ένα παλιό κάδρο από τον τοίχο του σπιτιού σου. Βέβαια δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους νεώτερους Σπαρτιάτες. Ο κόσμος κυκλοφορεί, πηγαίνει στις δουλειές του, κάνει βόλτες στην πλατεία, διασκεδάζει, αλλά ο Ταΰγετος δεν χάνεται… Έχει τελειώσει προ πολλού από τον ορίζοντα της Σπάρτης, χάρη στα πολυώροφα κτίρια της κακώς νοούμενης ανάπτυξης της επαρχίας. Δεν είναι κόλαση ούτε παράδεισος το να ζεις στην Σπάρτη… Αυτά είναι για τους απέξω. Σε κάθε περίπτωση όμως όποιος ζει ως πολίτης - όχι ως κάτοικος - ως πολίτης της Σπάρτης, συνειδητοποιεί ότι φυλάει Θερμοπύλες!".

Περιήγηση στο βουνό

Στην αρχή του σηματοδοτημένου μονοπατιού προς Ταΰγέτη

Αν σας αφήναμε στα χέρια του Βασίλη για ένα Σαββατοκύριακο γνωριμίας με τον Ταΰγετο είναι απολύτως σίγουρο πως θα φεύγατε γοητευμένοι από όλα όσα θα αντικρύζατε. Τον αφήνω να σχολιάσει ο ίδιος: "Πριν ακόμα μπεις στην πόλη της Σπάρτης ο δρόμος προσφέρεται για να θαυμάσεις το μήκος και τον όγκο του Ταΰγετου και με ένα χάρτη ανά χείρας μπορείς να τοποθετηθείς στον χώρο. Αποφεύγοντας την πολύβουη καθημερινότητα του κέντρου, μπορείς να επισκεφθείς τον λόφο της Αρχαίας Σπάρτης με τα λιγοστά ορατά μνημεία, όπως το αρχαίο θέατρο. Κινούμενος στους πρόποδες του βουνού, ο βυζαντινός Μυστράς προσφέρεται για περιήγηση, χωρίς το βάρος, αλλά με όλη την ομορφιά ενός αρχαιολογικού χώρου. Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και το σύγχρονο χωριό του Μυστρά. Εάν θέλετε να δείτε έναν οικισμό στον οποίο ο χρόνος έχει παγώσει μερικές δεκαετίες πριν, θα πρέπει να πάτε στην Κουμουστά πάνω από το χωριό Ξηροκάμπι. Για μένα πάντως το πιο συγκλονιστικό σημείο είναι η κορυφή του Ταΰγετου, ο Προφήτης Ηλίας. Δεν είναι μόνο τα 2.404 μέτρα ύψος, αλλά και η ιστορία και η θέα, ενώ η οδοιπορία πάνω στην κορυφογραμμή μοιάζει σαν να είσαι σε καράβι που διασχίζει τα κύματα του Αιγαίου!".

INFO

Η Σπάρτη απέχει 225 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Κομβικό σημείο των σηματοδοτημένων μονοπατιών του Ταΰγετου - κοντά στην πόλη - είναι ο οικισμός Αναβρυτή.