Το πνεύμα του τόνου

Μικροκοινωνιολογία

ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

Οφείλω να παρουσιάσω στατιστικά δεδομένα ενός παρατηρητικού και αρκούντως σκεπτόμενου θυρωρού, προβληματιζόμενου πολίτη. Κατέχει τη θέση του θυρωρού περίπου τριάντα πέντε χρόνια σε μία της ίδιας ηλικίας πολυκατοικία, περίπου σαράντα διαμερισμάτων. Σχεδόν ένα χωριό. Λογάριασε, λοιπόν, ότι πριν από είκοσι πέντε χρόνια συνοικούσαν σ' αυτόν τον χώρο περίπου εξήντα άτομα, μεταξύ των οποίων εννέα παιδιά κάτω των έξι ετών. Πατέρας τότε κι αυτός δύο παιδιών της ίδιας ηλικίας, θυμάται τη ζωηρή κίνηση του πρωινού, όπου μαμάδες, γιαγιάδες και οικιακές βοηθοί κατέβαζαν τα "μικρά" στην έξοδο και έπηζε ο δρόμος από απανωτές στάσεις σχολικών λεωφορείων ή αυτοκινήτων παιδικών σταθμών. Κι αργότερα, οι φωνούλες στο τρίστρατο και τα ομαδικά παιχνίδια στο κοντινό δασύλλιο. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, τώρα, στον ίδιο χώρο συγκατοικούν σαράντα άνθρωποι και ανεβοκατεβαίνουν μόνο τρία παιδιά. Η μείωση των κατοίκων κατά είκοσι άτομα και των παιδιών κατά εξήντα τοις εκατό είναι μία, σε μικρογραφία, εθνική συμφορά. Ο παρατηρητικός όμως ερασιτέχνης στατιστικολόγος μου μέτρησε τώρα επτά σκυλιά στην πολυκατοικία έναντι των δύο άλλοτε. Και, ποιητικώ λαϊκώ τω τρόπω, κατέληξε: Όπου άλλοτε έκλαιγαν παιδιά τώρα γαβγίζουν σκυλιά… Εθνική ερημιά! Μοναξιά!