• Κάνω κ. μαλακό, εύπλαστο, επεξεργάσιμο:
  • ωσάν η φωτιά το σίδηρον, οπού το μαλακαίνει (Διγ. A 2675).

[<επίθ. μαλακός + κατάλ. ‑αίνω. Η λ. στο Βλάχ.]

• 1) Εξασθένηση, αδυναμία, αρρώστια:
  • (Παϊσ., Ιστ. Σινά 1648).
• 2) Αυνανισμός:
  • (Ναθαναήλ Μπέρτου, Ομιλίαι X 63).

[αρχ. ουσ. μαλακία. Η λ. και σήμ.]

• Μαλάσσω, χαϊδεύω:
  • να πίασες τα χέρια μου και να τα μαλακιάσες (Περί ξεν. 524).

[<μαλακίζω με επίδρ. ρ. σε ‑ιάζω]

• I. Ενεργ.
  • 1) Βαστώ· κραδαίνω, σείω:
    • κοντάριν εμαλάκιζεν την κονταρέαν με δώσει (Διγ. Esc. 1445).
  • 2) Μαλάσσω, χαϊδεύω:
    • (Περί ξεν. 524 κριτ. υπ).
• II. Μέσ.
  • 1) Μαλακώνω, πραΰνομαι, ηρεμώ:
    • (Αχιλλ. (Smith) N 1445).
  • 2) Εξασθενώ:
    • ευρέθη … τεθνηκώς αίφνης, ούτε ασθενήσας ούτε τι μαλακισθείς (Ιστ. πολιτ. 54¹³).
  • 3) Αυνανίζομαι:
    • (Αποκ. Θεοτ. II 21).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = μαλακός, ήρεμος:
  • λόγον … μαλακισμένον (Μανασσ., Ποίημ. ηθ. 846).

[αρχ. μαλακίζομαι. Το μέσ. και σήμ.]

• Αυτός που αυνανίζεται:
  • (Αποκ. Θεοτ. Ι 207).

[<αόρ. του μαλακίζομαι + κατάλ. ‑τής]

• 1) Απαλός στην αφή, που υποχωρεί στην πίεση, σε αντίθεση προς το σκληρό:
  • (Προδρ. IV 622).
• 2) (Προκ. για τοίχο) μη ανθεκτικός, εύθραυστος:
  • (Παράφρ. Χων. (v. Dieten) Ι 4).
• 3) (Προκ. για δέρμα ή σάρκα) άτριχος, τρυφερός, απαλός:
  • (Συναξ. γυν. 536), (Θησ. Ί [57⁴]).
• 4) Μεταφ.
  • α) (προκ. για λόγο) ήπιος, πραϋντικός:
    • (Βέλθ. 108)·
  • β) (προκ. για φωτιά) σιγανή:
    • ανθρακίαν μαλακήν (Ορνεοσ. αγρ. 540²¹)·
  • γ) φρ. πάσχω τι μαλακόν = εξασθενώ, αδρανώ, γίνομαι νωθρός:
    • (Παράφρ. Χων. (v. Dieten) I 278).
• 5) Προκ. για ευνούχο:
  • ο θλιβίας, ο καστράτος και ο μαλακός εκ κοιλίας (Ελλην. νόμ. 556¹³).
• 6) Κίναιδος:
  • (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 366^r).

[αρχ. επίθ. μαλακός. Η λ. και σήμ.]

• Μαλακά, ήρεμα, με ήπιο τρόπο:
  • θέλεις το πειν καλά … και μαλακτόττερα παρά που σου παράγγειλαν (Μαχ. 472¹⁸).

[<επίθ. μαλακτός]

• Ά Μτβ.
  • 1) Μαλακώνω, απαλύνω κ.:
    • πράγματα μαλαχτά οπού να το εμαλακτιάναν (ενν. το απόσταμαν) (Ασσίζ. 178²).
  • 2) (Μεταφ.) κατευνάζω, πραΰνω:
    • να μαλακτιάνουν τον θυμόν τους (Μαχ. 322³⁹).
• Β́ (Αμτβ.) γίνομαι μαλακός, απαλός:
  • απόσταμαν … να μαλαχτιάνει (Ασσίζ. 430^23‑4).

[<επίθ. μαλακτός + κατάλ. ‑ιάνω/‑ιαίνω ή ‑ιανίσκω. Οι τ. ‑χτιάνω, ‑χτιανίσκω, καθώς και ‑χκιαίνω, ‑χκιανίσκω, και σήμ. κυπρ. Η λ. (‑ιάνω, ‑ιανίσκω) στο Meursius (‑ειν)]

• Καταπραϋντικός:
  • (Ιερακοσ. 495²⁰).

• Το ουδ. ως ουσ. = επίχρισμα, έμπλαστρο που έχει μαλακτικές ιδιότητες:
  • το βυζίν όταν πρηστεί … να ανοίξει με τα μαλακτικά (Ιατροσ. κώδ. τλβ́).

[αρχ. επίθ. μαλακτικός. Η λ. και σήμ.]

• Μαλακτικός:
  • είχεν (ενν. ο σκλάβος) απόσταμαν … και έμελλεν να βάλει (ενν. ο γιατρός) πράγματα μαλαχτά (Ασσίζ. 430²³).

[αρχ. επίθ. μαλακτός. Ο τ. και σήμ. κυπρ. με διαφορ. σημασ.]