• Γλυκά, ευχάριστα λόγια:
  • της κόρης και των εκατόν τας εμνοστολογίας (Λίβ. Sc. 3124).

[<επίθ. εύνοστος + ‑λογία]

• 1) Νόστιμος:
  • γεύσις έμνοστος (Διγ. Esc. 1553).
• 2) (Μεταφ.) γλυκός, ευχάριστος:
  • τον ήχον τον έμνοστον (Θησ. Γ´ [11¹])·
  • το εύνοστον παιγνίδιν των ερώτων (Καλλίμ. 2070).
• 3) Όμορφος:
  • έμνοστον νέον (Διγ. Gr. 1233).
• 4) Κατάλληλος:
  • καιρόν μη ευρούμεν έμνοστον, ώραν επιτηδείαν (Λίβ. N 2551).

• Το ουδ. ως ουσ. = ομορφιά:
  • Ομμάτια τά εκαλλώπισε με το εύνοστον η φύσις (Λίβ. Sc. 1286).

[μτγν. ουσ. εύνοστος ως επίθ. Ο τ. έμν‑ στο Du Cange και σήμ. ποντ. Ο τ. όμν‑ στο Somav.]

• Νοστιμιά (μεταφ.), χάρη (σωματική):
  • (Φλώρ. 930).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑σύνη]

• Κομψή, χαριτωμένη εμφάνιση:
  • να έχεις εμνοστότηταν και ηδονήν παράξενον (Σπανός A 128).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑τητα]

• Ομορφιά του τόπου:
  • εις λιβάδιν κατουνεύουν διά την ευμνοστοτοπίαν (Λίβ. N 3481).

[<επίθ. εύνοστος + ουσ. τόπος]

• Χαριτωμένος, όμορφος:
  • κόρες εμνοστούτσικες (Φλώρ. 771)·
  • δένδρον εμνοστούτσικον (αυτ. 975).

[<επίθ. εύνοστος + κατάλ. ‑ούτσικος]

• Ευνουχίζω:
  • εμέναν δεν με μουνουχίζεις (Μπερτολδίνος 148).

[μτγν. ευνουχίζω. Ο τ. στο Meursius (μουνουχίσειν) και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]

• Που αναφέρεται στους ευνούχους:
  • γένος γαρ παν ευνουχικόν φιλεί την κολακείαν (Λίβ. Sc. 1002).

[μτγν. επίθ. ευνουχικός (L‑S Suppl.)]

• Αυτός που ευνουχίζει:
  • Μήνα είναι κανένας μουνουχιστής; (Μπερτολδίνος 148).

[<αόρ. του ευνουχίζω + κατάλ. ‑τής. Ο τ. και σήμ. κρητ. Η λ. σε Γλωσσάρ.]

• Νεαρός ευνούχος:
  • (Λίβ. Sc. 50).

[<ουσ. ευνούχος + κατάλ. ‑πουλον]