• Αρχή, υπηρεσία:
  • εισέ κάθα οφίκιον και μαϊστράτον του νησού της Κρήτης (Βαρούχ. 52¹⁴).

[<βεν. magistrato. Πιθ. να πρόκ. για ουδ. μα(γ)ιστράτον, κατά το οφφίκιον· πβ. βυζ. ‑ον (10. αι., Meursius, Soph. <λατ. magistratus)]

• Τίτλος αξιωματούχων του βυζαντινού κράτους:
  • (Hagia Sophia α 436⁴, ω 509¹⁶).

• Έκφρ. μέγας μάγιστρος = ο διοικητής δυτικού μοναχικού τάγματος (συν. των Ιωαννιτών):
  • (Byz. Kleinchron. Á 312¹²).

[μτγν. ουσ. μάγιστρος (L‑S Suppl.)]

• 1) Δάσκαλος:
  • μαΐστορ’, έπταισα και πλείον ου μη το ποιήσω (Αναγν., Στ. πολιτ. 10).
• 2)
  • α) Τίτλος πολιτικών και στρατιωτικών αξιωματούχων του βυζαντινού κράτους· διοικητής στρατιωτικής μονάδας:
    • (Σπαν. V 109)·
  • β) τίτλος αξιωματούχων στη φεουδαρχική Δύση:
    • εδώκαμεν τον κήνσον … εις τας χείρας του μαΐστορος Πέτρου της Καμπανίας (Byz. Kleinchron. Á 593⁹).
• 3)
  • α) Έμπειρος, ικανός τεχνίτης:
    • οι μαΐστορες, τσαγκράδες, δοξαράδες (Διήγ. παιδ. 623)·
  • β) προκ. για οικοδόμους, δηλ. χτίστες ή ξυλουργούς:
    • (Γεωργηλ., Βελ. Λ 53).

• Eκφρ. μέγας μα(γ)ίστωρ ή μαΐστορας = ο «μέγας μάγιστρος», ο διοικητής δυτικού μοναχικού τάγματος (συν. των Ιωαννιτών):
  • (Δούκ. 143¹⁶, 403⁹), (Byz. Kleinchron. Á 427³⁸).

[μτγν. ουσ. μαγίστωρ (L‑S Suppl.). Ο τ. μαΐστορας σε έγγρ. του 12. και 13. αι. Ο τ. μαΐ‑ στη Σούδα. Η λ. στον Ησύχ.]