• 1) Ονομασία, όνομα:
  • το ’πίκλιν Βελισάριος (Διήγ. Βελ. N² 11).
• 2) Επώνυμο ή και παρωνύμιο:
  • ο μισίρ Ασελής «ντε Ντουθ» είχε το επίκλιν (Χρον. Μορ. H 1321).
• 3) «Όνομα», «καμάρι»:
  • Μέγαν Κύρην τον έλεγαν, το επίκλι των Ελλήνων (Χρον. Μορ. H 8050).
• 4) Τίτλος, αξίωμα:
  • εκέκτηντό τινες το επίκλιν μπεηλερμπέηδες (Ψευδο-Σφρ. 548²).

[<αρχ. επίρρ. επίκλην. Τ. ’πίκλι σήμ. κρητ.]

• Συγκατανεύω, επιδοκιμάζω:
  • ό,τι κι αποφασίζασιν όλοι τους επικλίναν (Δεφ., Σωσ. 71).

[αρχ. επικλίνω]