• 1)
  • α) (Προκ. να δηλωθεί κίνηση) από εδώ, από αυτό το σημείο:
    • εδιέβην απεδώ στρατιώτης πονεμένος (Λίβ. Sc. 2635)·
  • β) από τη μια μεριά:
    • απέδω απέκει έκοπτεν, έτρεχεν ώσπερ λέων (Aχιλλ. N 559).
• 2) (Προκ. να δηλωθεί στάση) από τη μια μεριά:
  • είδεν απέδω και απεκεί του ποταμού τα μέρη (Bέλθ. 283).
• 3) (Προκ. να δηλωθεί προέλευση) από εδώ:
  • γιατί σε δείχνει η φορεσιά να μην είσαι απέδω (Mαρκάδ. 676).
• 4) Tώρα, από αυτή τη στιγμή:
  • θέλω πιάσειν απεδώ το ανώφορον του πόνου (Λόγ. παρηγ. O 413).

• Εκφρ.
• 1) Τα απέδω και τα απέκει = τα ποικίλα:
  • (Προδρ. II 65).
• 2) Αποδώ και ομπρός = του λοιπού:
  • (Mορεζίν., Kλίνη Σολομ. 421).

[<πρόθ. από + επίρρ. εδώ. Oι τ. και σήμ. ιδιωμ. H λ. στο Du Cange (λ. απέ) και σήμ.]

• 1)
  • α) (Tοπ.) από εδώ:
    • δεν θέλομεν σε αφήσει να εβγάλεις τα ρούχα σου απεδώθε (Σουμμ., Pεμπελ. 175)·
  • β) από τη μια μεριά:
    • να έχει απεδώθεν ποταμόν (Λίβ. Sc. 2376)·
  • γ) έκφρ. το άμε απεδώθες = η απομάκρυνση:
    • (Θησ. Γ´ [65¹]).
• 2) (Xρον.) από εδώ κι έπειτα:
  • απεδώθεν πάλιν έβλεπα και το πταίσιμόν μου (Διγ. Άνδρ. 336¹⁸).

[<επίρρ. απεδώ + κατάλ. ‑θεν. Oι τ. απεδώθε και αποδώθε και σήμ. ιδιωμ. (IΛ, λ. ‑ε)]