Πέμπτη

Την είδα να πεθαίνει πολλές φορές
κάποτε κλαίγοντας στην αγκαλιά μου
κάποτε στην αγκαλιά ενός ξένου
κάποτε μόνη της, γυμνή·
έτσι έζησε κοντά μου.
Τώρα πια ξέρω πως δεν είναι τίποτε παραπέρα
και περιμένω.
Αν λυπούμαι είναι μια υπόθεση ιδιωτική
όπως τα συναισθήματα για τόσο απλά πράγματα
που καθώς λένε τα 'χουμε ξεπεράσει·
κι όμως λυπούμαι ακόμη γιατί
δεν έγινα κι εγώ (όπως θα τό ηθελα)
σαν το χορτάρι που άκουσα να φυτρώνει
μια νύχτα κοντά σ' ένα πεύκο·
γιατί δεν ακολούθησα τη θάλασσα
μιαν άλλη νύχτα που τραβιούνταν τα νερά
πίνοντας απαλά την πίκρα τους,
κι ούτε κατάλαβα όταν ψηλάφησα τα υγρά φύκια
πόση τιμή απομένει στις παλάμες του ανθρώπου.
Πέρασαν όλα αυτά βαριά και τελειωτικά
σαν τις μαούνες με τα ξεθωριασμένα ονόματα
ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ, ΤΥΡΑΝΝΟΣ, GLORIA MUNDI
πέρασαν κάτω από τα γιοφύρια πέρα απ' τις καπνοδόχες
με δυο σκυφτούς ανθρώπους στην πλώρη και στην πρύμη
γυμνούς ως τη μέση·
πέρασαν, δεν ξεχωρίζω τίποτε, μέσα στην πρωινή καταχνιά
μόλις ξεχώριζαν τ' αρνιά κουλουριασμένα μηρυκάζοντας ούτε
τη νύχτα ξεχωρίζει το φεγγάρι πάνω απ' τον ποταμό
που περιμένει·
μόνο εφτά λόγχες βυθισμένες στο νερό
στεκάμενο και χωρίς αίμα
και κάποτε στις πλάκες φωτισμένες θλιβερά
κάτω απ' τον πύργο τον αλλήθωρο
ζωγραφιστός με κόκκινο και κίτρινο μολύβι
δείχνοντας την πληγή του ο Ναζωραίος.
"Μη ρίχνετε την καρδιά σας στα σκυλιά.
Μη ρίχνετε την καρδιά σας στα σκυλιά".
Βουλιάζει κι η φωνή της με το χτύπημα του ρολογιού·
το θέλημά σου, γύρεψα το θέλημά σου.