Η νύχτα νείρεται άγρυπνη στό ανάβατο λογγάρι
καί τ' άστρα ανοιχτολάμπουνε σάν πιό κοντά νά σκύφτουν
καί μιά κιθάρα αγέρινα τραγούδια απολαγγέβει
ξυπνώντας αναφυλλητά χαρμόσυνα στά φράξα.

Γλαφκή 'ναι μέσ' στήν ξαστεριά τής Αττικής η γύμνια.
Μά εγώ ξεχνώ καί τό γερτό κεφάλι μου φωλιάζω
μέσ' στά ζεστά σου γόνατα. Σά χάδια ανθών ή φύλλων
τό μέτωπό μου αγγίζουνε, τά βλέφαρά μου κλούνε.

Πώς στάλες που από τά δεντρά σέ λίμνη γιά ποτάμι
στάζουν αργά σάν τής βροχής η σύγκλυση περάσει,
παλιοί καί τώρα αντίλαλοι λιγαίνοντας λαρώνουν.

Καί ήθελα απόψε, αγάπη μου, νά θράσεβε τό θάμα
τό μυθικό καί πράσινες τού δάσους νά γενούμε
ζωές καί τού βουνού πνοή νά σμίγει τά κλαδιά μας.