Ἄνθρωπε! Μὴ θαρρῆς τὴ θέλησή σου
ἀφέντρα τοῦ κορμιοῦ σιδεροχέρα!
Τιμόνι ὁ νοῦς γερό· μὰ συλλογίσου
καὶ τῆς καρδιᾶς ξοπίσω τὴ φοβέρα!

Πέλαο ἡ Ἀγάπη ὥς πέρα· καὶ πιὸ πέρα
κι' ἀνέγγιχτο ἀπ' τὴ μαύρη συλλογή σου
τῆς Λήθης τὸ Νησί· κι' ὁλοῦθε ξέρα
καὶ βράχια· καὶ ν' ἀράξης ἀπελπίσου!

Καὶ τὸ κορμὶ κουφάρι, ποὺ χτυπᾶ
καὶ τὸ ρημάζει κι' ἄβουλο τὸ σέρνει
ὁ Σίφουνας τῆς Ζήλειας, ποὺ τὸ δέρνει.

Πόδισε! Καί ἡ καρδιά σου ἄν ἀγαπᾶ,
φύγε ἀπ' τὴ μπόρα, ψάχνοντας λιμάνι
γαλήνης, μπὰς κ' ἡ ὀργή της ξεθυμάνη…