Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <^>

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

§7.0. Τα άκλιτα μέρη του λόγου, το επίρρημα, η πρόθεση, ο σύνδεσμος και το επιφώνημα, καθώς και τα μόρια, διαφέρουν από τα κλιτά (ουσιαστικό, επίθετο, ρήμα κ.λπ.) από μορφολογική άποψη, τουλάχιστον στις κλιτές γλώσσες, στις οποίες ανήκει η μεγάλη ινδοευρωπαϊκή οικογένεια. Τα στοιχεία αυτά δεν αλλάζουν μορφή ως προς κάποια γραμματική παράμετρο (π.χ. το ουσιαστικό μεταβάλλεται ως προς πτώση, το ρήμα ως προς χρόνο, το επίθετο ως προς γένος κ.λπ.), αλλά παραμένουν αμετάβλητα σε όλα τα περιβάλλοντα εμφάνισής τους. Επιπλέον, δεν αναλύονται συνήθως σε απλούστερα (π.χ. καί, δέ, εἰς κ.λπ.), όπως συμβαίνει με τα κλιτά (π.χ. ἄνθρωπ-οι, ἔ-φυγ-ε), παρόλο που υπάρχουν και μερικά πιο σύνθετα, τα οποία δομούνται από περισσότερα του ενός μορφήματα (πό-θεν, καλ-ῶς, τοι-γαρ-οῦν) ή προέρχονται από κλιτές λέξεις, εκφυλισμένα πτωτικά ή ρηματικά, που έχουν εκπέσει ή υποβιβαστεί (ἀκμήν, πάλιν, τοι, ἀλλά). Μερικές φορές, με τη σύναψη καταλήξεων, τρέπονται σε αντωνυμίες (π.χ. αὐ/ αὐτός, ἐκεῖ/ ἐκεῖνος) ή άλλοτε συνάπτονται τα ίδια σε κλιτούς τύπους (π.χ. η ρηματική αύξηση -ε- στην αρχική θέσεων των ρημάτων προέρχεται από ένα αρχέγονο επίρρημα). Οι άκλιτες λέξεις είναι στην πλειονότητά τους μικρές, λίγες αριθμητικά συγκριτικά με τα ρήματα ή τα ουσιαστικά (αν εξαιρέσουμε τα επιρρήματα που παράγονται από επίθετα) αλλά με λειτουργίες ποικίλες, ιδιαίτερα σύνθετες και σημαντικές.