ΣΩ. Βλέπεις, Ιππία, ότι λέω αλήθεια, όταν λέωπως γίνομαι φορτικός στους σοφούς με τις ερωτήσεις μου; Και ίσως αυτό να είναι το μόνο καλό που έχω, κι όλα τα άλλα μου να είναι εντελώς τιποτένια. Σχετικά με τα πράγματα ―ποια είναι η κατάστασή τους― βρίσκομαι σε πλάνη, δεν γνωρίζω την αλήθεια γι' αυτά. Απόδειξη τρανή γι' αυτό που λέω είναι, κατά τη γνώμη μου, ότι κάθε φορά που τυχαίνει να βρίσκομαι με κάποιον από εσάς τους ονομαστούς για τη σοφία σας, εσάς που τη σοφία σας την διαπιστώνουν όλοι οι Έλληνες, πάντοτε αποκαλύπτομαι πως δεν ξέρω τίποτα. Γιατί, για να το πω έτσι, πουθενά οι γνώμες μου δεν ταιριάζουν με τις δικές σας. Κι αλήθεια, υπάρχει πιο τρανή απόδειξη για την άγνοια ενός ανθρώπου από το ότι διαφωνεί με τους σοφούς; Έχω όμως αυτό το σπουδαίο καλό που με σώζει: δεν ντρέπομαι να μαθαίνω, απεναντίας επιδιώκω να μάθω και ρωτάω και νιώθω ευγνωμοσύνη γι' αυτόν που μου αποκρίνεται, κι αυτή την ευγνωμοσύνη δεν την αρνήθηκα ως τώρα σε κανέναν. Γιατί ποτέ ως τώρα, όταν έτυχε να μου μάθουν κάτι, δεν το αμφισβήτησα κάνοντας πως το βρήκα τάχα μόνος μου. Αντίθετα, παινεύω τη σοφία εκείνου που μου το δίδαξε και εξηγώ καταλεπτώς τι έμαθα από αυτόν. Έτσι και τώρα δεν συμφωνώ μαζί σου, έχω εντελώς διαφορετική γνώμη· και ξέρω καλά ότι αιτία γι' αυτό είμαι εγώ, επειδή είμαι αυτός που είμαι ― για να μην πω τίποτα πιο βαρύ για τον εαυτό μου. Γιατί η δική μου γνώμη, Ιππία, είναι εντελώς αντίθετη από ό,τι υποστηρίζεις εσύ: όσοι βλάπτουν τους ανθρώπους και διαπράττουν αδικίες και λένε ψευτιές και εξαπατούν και κάνουν σφάλματα με τη θέλησή τους και όχι άθελά τους, είναι καλύτεροι από εκείνους που κάνουν αυτά τα ίδια πράγματα χωρίς να το θέλουν. Καμιά φορά πάλι μου περνάει από το μυαλό και το αντίθετο και δεν βρίσκω άκρη, προφανώς εξαιτίας της άγνοιάς μου. Και τώρα, αυτήν εδώ τη στιγμή, μου ήρθε κάτι σαν ξαφνική έμπνευση και μου φαίνονται αυτοί που με τη θέλησή τους κάνουν κάποιο λάθος πιο καλοί από εκείνους που λαθεύουν ακούσια. Αιτία γι' αυτό που μου συμβαίνει τώρα είναι, κατά τη γνώμη μου, οι προηγούμενοι συλλογισμοί· αυτοί με κάνουν να νομίζω ότι όσοι παρά τη θέλησή τους υποπίπτουν σε ένα οποιοδήποτε από τα σφάλματα που αναφέραμε είναι χειρότεροι από εκείνους που το διαπράττουν με τη θέλησή τους. Κάνε μου λοιπόν, σε παρακαλώ, αυτή τη χάρη και μην αρνηθείς να μου γιατρέψεις την ψυχή. Θα μου κάνεις πολύ μεγαλύτερο καλό αν απαλλάξεις την ψυχή μου από την άγνοια παρά το σώμα μου από την αρρώστια. Αν, τώρα, λογαριάζεις να βγάλεις κανέναν σχοινοτενή λόγο, σ' το λέω προκαταβολικά πως δεν θα τα καταφέρεις να με γιατρέψεις ―γιατί δεν θα μπορέσω να σε παρακολουθήσω―, αν όμως έχεις τη διάθεση, όπως την είχες ως τώρα, να απαντάςσε ό,τι σε ρωτώ, θα μου κάνεις μεγάλο καλό, και νομίζω πως ούτε κι εσύ θα βγεις ζημιωμένος. Και εύλογα θα είχα μια παράκληση και προς εσένα, γιε του Απήμαντου: Εσύ με παρακίνησες να συζητήσω με τον Ιππία· γι' αυτό τώρα, αν δεν έχει διάθεση ο Ιππίας να αποκρίνεται σε ό,τι τον ρωτώ,κάνε μου τη χάρη και παρακάλεσέ τον εσύ.

Σωκράτης: Βλέπεις, καλέ Ιππία, ότι εγώ λέγω την αλήθειαν, διισχυριζόμενος ότι είμαι προσκολλημένος εις τας ερωτήσεις των σοφών; Και σχεδόν αυτό και μόνον το καλόν έχω επάνω μου, ενώ όλα τα άλλα μου είναι ποταπά. Δηλαδή όσον διά τα πράγματα πλανώμαι, και δεν γνωρίζω πώς είναι. Απόδειξις δε τούτου είναι ότι, όταν συναναστραφώ κανένα από σας που φημίζεσθε διά την σοφίαν σας και διά τους οποίους όλοι οι Έλληνες μαρτυρούν την σοφίαν των, αποδεικνύομαι ότι δεν γνωρίζω τίποτε. Διότι εις τίποτε δεν συμφωνεί η γνώμη μου μαζί σας, διά να ειπώ ούτω πως. Και βεβαίως ποία μεγαλιτέρα απόδειξις υπάρχει διά την αμάθειαν παρά το να διαφωνή κανείς με τους σοφούς άνδρας; Έχω όμως τούτο μόνον το αξιοθαύμαστον προτέρημα, το οποίον με σώζει. Δηλαδή δεν εντρέπομαι να μανθάνω, αλλά εξετάζω και ερωτώ και γνωρίζω μεγάλην χάριν εις τον αποκρινόμενον, και κανένα έως τώρα δεν τον εστέρησα την οφειλομένην χάριν. Δηλαδή ποτέ μου δεν ηρνήθην ότι έμαθα κάτι τι, και δεν είπα ότι είναι ιδικόν μου το μάθημα ως να το ευρήκα στον δρόμον. Αλλά εγκωμιάζω εκείνον που με εδίδαξε ως σοφόν, και αποδεικνύω τι έμαθα από αυτόν. Ομοίως και τώρα εις όσα λέγεις συ δεν συμφωνώ, αλλά πάρα πολύ διαφωνώ. Και αυτό γνωρίζω καλά ότι γίνεται εξ αιτίας μου, δηλαδή διότι είμαι όπως είμαι, διά να μην ειπώ τίποτε μεγαλίτερον διά τον εαυτόν μου. Δηλαδή εις εμέ φαίνεται, Ιππία μου, όλως το αντίθετον από ό,τι λέγεις συ· ότι δηλαδή όσοι βλάπτουν τους ανθρώπους και τους αδικούν και τους εξαπατούν και σφάλλουν εκουσίως, και όχι ακουσίως, είναι καλλίτεροι παρά όσοι το κάμνουν ακουσίως. Κάποτε όμως φρονώ και το αντίθετον από αυτά και πλανώμαι ως προς αυτά, βεβαίως διότι δεν γνωρίζω. Τώρα λοιπόν αυτήν την στιγμήν μου ήλθε ωσάν περίοδος παροξυσμού και μου φαίνονται οι εκουσίως σφάλλοντες εις τι ότι είναι καλλίτεροι από τους ακουσίως. Λοιπόν προφασίζομαι με το τωρινόν μου αυτό πάθημα ότι πταίουν οι προηγούμενοι λόγοι, ώστε να μου φαίνεται αυτήν την στιγμήν ότι όσοι κάμνουν έκαστον από αυτά ακουσίως είναι πονηρότεροι παρά οι εκουσίως. Συ λοιπόν κάνε μου την χάριν και μη φθονήσης να μου ιατρεύσης την ψυχήν μου. Διότι πολύ μεγαλίτερον καλόν θα μου κάμης, αν θεραπεύσης την ψυχήν μου από την αμάθειαν παρά το σώμα από ασθένειαν. Και λοιπόν, εάν μεν θελήσης να ειπής μακρόν λόγον, σου το προλέγω, ότι δεν είναι δυνατόν να με θεραπεύσης ―διότι δεν θα ημπορέσω να τον παρακολουθήσω― αν θέλης όμως να μου απαντήσης καθώς προηγουμένως, πολύ θα με ωφελήσης, νομίζω δε ότι δεν θα βλαφθής και συ ο ίδιος. Είναι δίκαιον δε να παρακαλέσω και σε, υιέ του Απημάντου. Διότι συ με έβαλες να συζητήσω με τον Ιππίαν. Δι' αυτό και τώρα, εάν δεν θελήση να μου απαντήση ο Ιππίας, συ παρακάλεσέ τον εκ μέρους μου.