Ένα εγχείρημα του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας για την υποστήριξη της ελληνικής γλώσσας στη διαχρονία της: αρχαία ελληνική, μεσαιωνική ελληνική, νέα ελληνική αλλά και στη συγχρονική της διάσταση.
Η συζήτηση ανάμεσα στον Σωκράτη και τον Καλλικλή –θιασώτες του φιλοσοφικού και του ρητορικού–σοφιστικού ιδανικού αντίστοιχα– συνεχίστηκε με την προσπάθεια να καθοριστεί αν είναι δυνατό να είναι οι ακόλαστοι ευτυχισμένοι και να διερευνηθεί ποιες τέχνες προσφέρουν μόνο ευχαρίστηση και όχι ωφέλεια. Όταν οι συνομιλητές άρχισαν να συζητούν για την πολιτική ζωή της Αθήνας, ο Σωκράτης ισχυρίστηκε ότι πολιτικοί όπως ο Θεμιστοκλής, ο Κίμωνας ή ο Περικλής, τους οποίους τόσο ο αθηναϊκός λαός όσο και ο ίδιος ο Καλλικλής θεωρούσαν εξέχοντες, δεν προσέφεραν στην πόλη τίποτε ουσιαστικό πέρα από πολεμικούς εξοπλισμούς και οχυρώσεις, καθώς δεν συνέβαλαν στην ηθική βελτίωση των πολιτών. Μάλιστα, ο φιλόσοφος παραλλήλισε την θέση αυτή του Καλλικλή με το ενδεχόμενο να κατονόμαζε ο δεύτερος ως ικανούς γυμναστές τους πιο ονομαστούς μάγειρες ή αρτοποιούς της εποχής του.
© 2006 - 2008 Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας | Δικαίωμα Πνευματικής Ιδιοκτησίας | Όροι Χρήσης |