Επειδή δε έβλεπε τον Χαρμίδη τον υιόν του Γλαύκωνος να είναι μεν ανήρ αξιόλογος και πολύ δυνατώτερος των τότε πολιτευομένων, να διστάζη δε να παρουσιασθή εις την εκκλησίαν του δήμου και ν' ασχολήται διά τας υποθέσεις της πόλεως. ― Ειπέ μου, είπεν, ω Χαρμίδη, εάν κανείς, ενώ είναι ικανός να νικά εις τους στεφανίτας αγώνας και εκ τούτου και ο ίδιος να τιμάται και να μεγαλώνη την υπόληψιν της πατρίδος του εις όλην την Ελλάδα, δεν θα ήθελε να αγωνίζεται, σαν τι άνθρωπον απάνω–κάτω θα τον εχαρακτήριζες; ― Προδήλως, είπε, μαλθακόν και δειλόν. ― Εάν δε κανείς, είπεν, ενώ είναι ικανός, με το να φροντίζη διά τας υποθέσεις της πόλεως, και την πατρίδα να μεγαλώνη και ο ίδιος δι' αυτό να τιμάται, όμως διστάζει να το κάμνη, δεν θα ενομίζετο ευλόγως δειλός; ― Ίσως, είπεν· όμως με ποίον σκοπόν με ερωτάς δι' αυτά; ― Διότι, είπε, φρονώ, ότι συ, ενώ είσαι ικανός, διστάζεις να φροντίζης και μάλιστα διά πράγματα, εις τα οποία είσαι αναγκασμένος να μετέχης, αφού βέβαια είσαι πολίτης.

Τον Χαρμίδην δε τον υιόν του Γλαύκωνος βλέπων ότι ήτο μεν ανήρ αξιόλογος και πολύ δυνατώτερος των τότε πολιτευομένων, εδίσταζε δε να παρουσιασθή εις την εκκλησίαν του δήμου και να επιμελήται των πραγμάτων της πόλεως· Ειπέ μου, είπεν, ω Χαρμίδη, εάν τις ικανός ων να νικά εις τους στεφανίτας αγώνας και εκ τούτου και αυτός ο ίδιος να τιμάται και την Ελλάδα ενδοξοτέραν να κάνη, δεν θέλη να αγωνίζεται, πώς θα εχαρακτήριζες τον άνδρα τούτον; Προδήλως, είπε, μαλθακόν και δειλόν. Εάν δε τις, είπεν, ενώ δύναται επιμελούμενος των πραγμάτων της πόλεως και την πόλιν ν' αυξήση και αυτός ένεκα τούτου να τιμάται, όμως διστάζει να πράττη τούτο, δεν ήθελε νομισθή ευλόγως δειλός; Ίσως, είπεν· αλλά διατί με ερωτάς ταύτα; Διότι, είπε, νομίζω ότι, ενώ δύνασαι, φοβείσαι να επιμεληθής και μάλιστα εκείνων των πραγμάτων, των οποίων είναι ανάγκη να μετέχης, αφού βέβαια είσαι πολίτης.