Νομίζω λοιπόν, ότι δίκαια θα μπορούσε να συγχωρηθή τελείως από σας. Διότι όταν εξωρισθήκατε από τους τριάντα τυράννους, επάθατε κι' εσείς τις ίδιες συμφορές μ' εκείνον. Αυτό έχοντας στο νου σας πρέπει να θυμηθήτε σε τι κατάσταση ήταν ο καθένας σας τότε και τι διάθεση είχε, και ποιον κίνδυνο δεν θα υπέφερε για να παύση να είναι εκπατρισμένος, να γυρίση στην πατρίδα του και να τιμωρήση αυτούς που τον εξώρισαν. Σε ποια πόλη ή σε ποιο φίλο ή σε ποιο γνωστό δεν επήγατε, για να παρακαλέσετε να σας ξαναφέρουν στην πατρίδα σας; Ποιο μέσο αφίσατε αχρησιμοποίητο προσπαθώντας να γυρίσετε; Δεν καταλάβατε τον Πειραιά, κι' έπειτα δεν αρχίσατε να καταστρέφετε το σιτάρι που υπήρχε στη χώρα και να κόβετε τα δένδρα; Δεν εκάψατε τα προάστεια και στο τέλος δεν εκάνατε επιθέσεις κι' εναντίον των τειχών; Και τόσο πολύ επιστεύσατε ότι όλ' αυτά ήταν ανάγκη να γίνωνται, ώστε αγανακτούσατε πιο πολύ εναντίον εκείνων των συνεξορίστων σας που έμεναν ήσυχοι και δεν συμμετείχαν σ' αυτές τις βιαιότητες, παρά εναντίον των αιτίων της συμφοράς σας. Ώστε δεν είναι λογικό να κατηγορήτε αυτούς που επιθυμούν τα ίδια με σας, ούτε να νομίζετε κακούς άνδρες εκείνους που όταν ήταν εξόριστοι επεδίωξαν να ξαναγυρίσουν· αλλά μάλλον εκείνους που ενώ έμειναν εδώ, έκαναν πράγματα, για τα οποία τους άξιζε εξορία. Ούτε ν' αρχίσετε να τον κρίνετε απ' εδώ, δηλαδή τι είδους πολίτης ήταν ο πατέρας μου, όταν δεν είχε πια κανένα δικαίωμα πολίτου, αλλά να εξετάζετε πώς είχε φερθή προς το δημοκρατικό λαό πριν εξορισθή, και να θυμάστε ότι με διακοσίους μόνον οπλίτες απέσπασε από τους Λακεδαιμονίους τις μεγαλύτερες πόλεις της Πελοποννήσου και τις έκαμε συμμάχους· και σε τι κινδύνους τους έφερε, και πως εστρατήγησε στην εκστρατεία της Σικελίας. Γι' αυτά λοιπόν θα έπρεπε να του χρωστάτε χάρη εσείς. Για κείνα δε που συνέβησαν στο διάστημα της συμφοράς του, εκείνους που τον εξώρισαν είναι σωστότερο να θεωρήτε αιτίους.

Νομίζω δε ότι αυτός δικαίως ήθελε τύχει εκ μέρους σας συγγνώμης, διότι εξορισθέντες υπό των τριάκοντα τυράννων περιεπέσατε εις τας ιδίας συμφοράς με εκείνον. Ούτως οφείλετε να ενθυμηθήτε πώς έκαστος από σας διέκειτο και ποίαν γνώμην είχε και ποίον κίνδυνον δεν θα υπέμενεν, ώστε να παύση μεν να ζη εις τα ξένα, να επανέλθη δε εις την πατρίδα του και να εκδικηθή εκείνους που τους εξώρισαν. Προς ποίον δε δεν ήλθετε ή πόλιν ή ξένον ή φίλον διά να τους παρακαλέσετε να σας βοηθήσουν να επιστρέψητε εις την πατρίδα σας; Τι δεν μετεχειρίσθητε προσπαθούντες να επανέλθητε: δεν είχετε καταλάβει τον Πειραιά; Δεν κατεστρέφετε τας σιτοκαλλιεργείας εις την εξοχήν και εκόπτετε τα δένδρα της χώρας; Δεν εθέσατε πυρ εις τα προάστια της πόλεως και τέλος δεν επετέθητε κατά των τειχών; Και ταύτα τόσον μέγα καθήκον σας εθεωρείτε να πράττετε, ώστε εναντίον των συνεξορίστων σας, οι οποίοι αδρανούσαν, ωργίζεσθε περισσότερον παρά εναντίον των αιτίων των συμφορών σας. Ώστε δεν είναι εύλογον να κατηγορήτε εκείνους οι οποίοι είχον την αυτήν με σας επιθυμίαν, ουδέ να νομίζετε ως εγκληματούντας εκείνους, οι οποίοι εξορισθέντες εζήτησαν να επανέλθουν, αλλ' εκείνους, οι οποίοι παραμείναντες εις την πόλιν διέπραξαν άξια εξορίας· ούτε, αφού αρχίσετε από εδώ, να κρίνετε ποίος πολίτης ήτο ο πατήρ μου, όταν δεν είχε καμμίαν σχέσιν με την πόλιν πρέπει να αρχίσετε να εξετάσετε από τα προηγούμενα έτη, ποίος δηλαδή ήτο διά τον λαόν προτού εξορισθή και ότι έχων διακοσίους οπλίτας απεστάτησε τας μεγίστας πόλεις εις την Πελοπόννησον από τους Λακεδαιμονίους και τας έκαμε συμμάχους σας και εις ποίους κινδύνους εξέθεσε τον εχθρόν και ότι έγινεν αρχηγός της εκστρατείας εις Σικελίαν. Διά ταύτα οφείλετε ευγνωμοσύνην εις αυτόν, αλλά δι' όσα συνέβησαν κατά την δυστυχίαν του δικαίως ηθέλετε νομίζει ως αιτίους εκείνους, οι οποίοι εξώρισαν αυτόν.