Πρώτον μεν λοιπόν πρέπει να ορίσωμεν τίνων ενθυμούντες και τι θέλοντες να επιτύχουν τολμούν μερικοί να αδικούν· διότι, αν ορίσωμεν ταύτα ακριβώς, καλύτερον θα κρίνετε περί της αληθείας ή του ψεύδους των εναντίον μας κατηγοριών. Εγώ μεν λοιπόν λέγω ότι όλοι πράττουν όλα χάριν ηδονής ή κέρδους ή τιμής· έξω τούτων δεν βλέπω να υπάρχη μέσα εις τους ανθρώπους καμμία επιθυμία. Εάν λοιπόν ταύτα έχουν τοιουτοτρόπως, υπολείπεται να σκεφθώμεν ποίον εκ των πραγμάτων τούτων επιτυγχάνομεν διαφθείροντες τους νέους. Ποίον εκ των δύο, ηθέλομεν ευχαριστηθή βλέποντες ή και πληροφορούμενοι ότι είναι αυτοί και φαίνονται κακοί προς τους συμπολίτας των; Και ποίος είναι τόσον αναίσθητος, ώστε ούτος δεν ήθελε λυπηθή, διότι εκτοξεύεται εναντίον του μία τοιαύτη συκοφαντία; Αλλ' όμως ούτε ηθέλομεν θαυμασθή ουδέ τύχει μεγάλης τιμής, εάν οι μαθηταί μας εξήρχοντο εκ της σχολής μας τοιούτοι, αλλ' ηθέλομεν καταφρονηθή και μισηθή περισσότερον από τους άλλους, οι οποίοι είναι ένοχοι δι' άλλας κακοηθείας. Και εάν ηθέλομεν παραβλέψει ταύτα, ούτε χρήματα ηθέλομεν λάβει πολλά, συνιστώντες τοιούτον σύστημα αγωγής. Διότι νομίζω βεβαίως ότι όλοι γνωρίζετε τούτο, ότι δι' ένα σοφιστήν μισθός κάλλιστος και μέγιστος είναι, όταν μερικοί εκ των μαθητών του γίνουν καλοί και αγαθοί και φρόνιμοι και εκτιμώνται από τους συμπολίτας των· διότι οι τοιούτοι εμπνέουν εις πολλούς άλλους την επιθυμίαν να επωφεληθούν της αγωγής ταύτης, ενώ οι κακοί απομακρύνουν και εκείνους, οι οποίοι κατ' αρχάς είχον κατά νουν να γίνουν μαθηταί μας. Ώστε ποίος θα ηδύνατο να αγνοήση πού είναι η ωφέλειά μας, όταν τα πράγματα παρουσιάζουν τοιαύτην διαφοράν;

Πρώτον λοιπόν πρέπει να ορίσω τι επιθυμούντες και εις τι αποβλέποντες τολμούν μερικοί να αδικούν· διότι εάν ταύτα σαφώς εκθέσω, καλύτερον θα κατανοήσετε εάν είναι αληθείς ή ψευδείς αι εναντίον μου κατηγορίαι. Εγώ διατείνομαι, ότι ένεκα ηδονής ή ένεκα κέρδους ή ένεκα φήμης πράττουν όλοι κάθε τι· διότι άνευ τούτων ουδεμίαν επιθυμίαν βλέπω να γεννάται εις τους ανθρώπους. Εάν λοιπόν ταύτα ούτως έχουν, υπολείπεται να εξετάσωμεν τι εξ αυτών θα έχωμεν ως ωφέλειαν διαφθείροντες τους νέους. Ποίον εκ των δύο, θα ευχαριστούμεθα βλέποντες ή και πληροφορούμενοι, ότι είναι αυτοί πονηροί και θεωρούνται τοιούτοι από τους συμπολίτας των; Και ποίος είναι τόσον αναίσθητος, ώστε δεν θα επονούσε, εάν τοιαύτη διαβολή εστρέφετο εναντίον του; Αλλ' όμως ούτε θα εθαυμαζόμεθα ούτε θα απελαμβάνομεν μεγάλης εκτιμήσεως, εάν απεστέλλαμεν εις την πολιτείαν τοιούτους τους μαθητάς μας, αλλά θα κατεφρονούμεθα και θα εμισούμεθα περισσότερον από εκείνους που είναι ένοχοι των άλλων ηθικών εκτροπών. Έπειτα, και αν παραβλέψωμεν αυτά, πάλιν δεν θα ελαμβάνομεν τόσον πολλά χρήματα εξασκούντες κατ' αυτόν τον τρόπον το επάγγελμα του διδασκάλου. Διότι νομίζω, ότι όλοι γνωρίζουν τούτο καλώς, ότι δηλαδή διά τον σοφιστήν ωραιότατος και μέγιστος μισθός είναι μερικοί εκ των μαθητών του να γίνουν καλοί και αγαθοί και συνετοί και διαπρέποντες μεταξύ των πολιτών· διότι οι τοιούτοι θα κινήσουν την επιθυμίαν πολλών να τύχουν μορφώσεως, οι δε πονηροί και εκείνους, που πρότερον εσκέπτοντο να φοιτήσουν, τους αποτρέπουν. Ώστε ποίος θα ηδύνατο να αγνοήση μεταξύ τούτων το καλύτερον, εφ' όσον τα πράγματα έχουν τόσον μεγάλην διαφοράν;