Σκεφθήτε δε ότι έχετε έλθει διά να δικάσετε περί σπουδαιοτάτων ζητημάτων· θα αποφασίσετε περί συμφωνιών, τας οποίας ουδείς ποτέ έως τώρα έκρινεν ωφέλιμον να παραβή, συμφωνίας δηλαδή ιδικάς σας προς άλλους ή άλλων προς σας, τοσαύτην δε έχουν δύναμιν ώστε αι περισσότεραι των πράξεων της ζωής διά τους Έλληνας και τους βαρβάρους να γίνωνται διά συμφωνιών. Διότι έχοντες εμπιστοσύνην εις αυτάς, ερχόμεθα προς αλλήλους και προμηθευόμεθα εκείνα, των οποίων έχομεν ανάγκην· στηριζόμενοι εις αυτάς συνάπτομεν τας αναμεταξύ μας συμβάσεις (συμβόλαια) και καταπαύομεν τας ατομικάς μας διαφοράς και τους κοινούς πολέμους· μόνον τον κοινόν τούτον θεσμόν όλοι οι άνθρωποι διαρκώς μεταχειριζόμεθα. Ώστε αι συμφωνίαι πρέπει να είναι σεβασταί από όλους και προ πάντων από σας. Είναι πράγματι πρόσφατον, ότε, νικηθέντες και ευρισκόμενοι εις την διάθεσιν των εχθρών, πολλοί ήθελον να καταστρέψουν την πόλιν, κατεφύγομεν εις τους όρκους και τας συμφωνίας, τας οποίας, εάν ετόλμων οι Λακεδαιμόνιοι να παραβαίνουν, πάρα πολύ θα ηγανάκτει κατ' αυτών κάθε ένας από σας. Λοιπόν πώς είναι δυνατόν να κατηγορή τις τους άλλους διά παραπτώματα διά τα οποία αυτός ο ίδιος είναι ένοχος; Εις ποίον δε ηθέλομεν φανή ότι αδικούμεθα, κακοπαθούντες παρά τας συμφωνίας, εάν ουδέ ημείς οι ίδιοι φαινώμεθα ότι τας σεβόμεθα; Ποία δε εχέγγυα θα εύρωμεν διά τους άλλους, όταν ημείς καταστρέφωμεν τόσον ασυλλόγιστα τας αναμεταξύ μας συμφωνίας; Αξίζει δε να υπενθυμίσωμεν τας συμφωνίας ταύτας, διότι, αν πρόγονοί μας επετέλεσαν κατά τον πόλεμον μεγάλα κατορθώματα, η πόλις μας απέκτησεν ουχί μικροτέραν δόξαν διά της συμφωνίας ταύτης περί συμφιλιώσεως. Πράγματι θα εύρη τις πολλάς πόλεις, αι οποίαι εις τον πόλεμον έχουν καλώς αγωνισθή, αλλ' όσον αφορά τας εμφυλίους έριδας, δεν θα ηδύνατο τις να εύρη άλλην πόλιν, η οποία εσκέφθη καλύτερα από την ιδικήν μας. Προσέτι το περισσότερον μεν μέρος των τοιούτων έργων, τα οποία έχουν γίνει μετά κινδύνων, δύναται τις να αποδώση εις την τύχην, αλλά διά την προς αλλήλους μετριοπάθειαν ουδείς ήθελε δυνηθή να εύρη άλλην αιτίαν παρά την σύνεσίν μας. Ώστε δεν πρέπει να γίνωμεν προδόται της τοιαύτης υπολήψεώς μας.

Έχετε υπ' όψιν σας, ότι πρόκειται για ζητήματα σπουδαιότατα. Θα δώσετε δηλαδή την ψήφο σας περί συμφωνιών, τις οποίες ποτέ ως τα σήμερα ούτε εμάς προς άλλους μας ωφέλησε να τις παραβιάσουμε, ούτε άλλους προς εμάς, και τόσο είναι το κύρος τους, ώστε τα περισσότερα ζητήματα της ζωής και εις τους Έλληνας και εις τους βαρβάρους ρυθμίζονται με συμφωνίες. Διότι σ' αυτές στηριζόμεθα και πηγαίνομε ο ένας στου άλλου τη χώρα και προηθευόμαστε ό,τι χρειάζεται ο καθένας· με συμφωνίες κάνουμε μεταξύ μας το δούναι και λαβείν και διαλύομε τις έχθρες μας ως άτομα και τους πολέμους ως κράτη. Είναι ο μόνος θεσμός που ανέκαθεν είναι κοινός εις όλους τους ανθρώπους. Ώστε όλοι πρέπει να τις τηρούμε, και περισσότερο απ' όλους εσείς.

Είναι πράγματι πρόσφατο ακόμα, που νικηθήκαμε στον πόλεμο και μας υποδούλωσαν οι εχθροί, και ενώ πολλοί θέλησαν να καταστρέψουν την πόλιν, εζητήσαμε καταφύγιο στους όρκους και τις συμφωνίες, τις οποίες, αν τολμούσαν να τις παραβούν οι Λακεδαιμόνιοι, θα γινόμαστε όλοι μας έξω φρενών. Και αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να κατηγορή ένας άνθρωπος άλλους για πράγματα που είναι ο ίδιος ένοχος; Και ποιος είναι κείνος που θα πιστέψη, ότι μας αδικούν παρά τις συμφωνίες και μας βασανίζουν, αν εμείς οι ίδιοι δεν δείχνουμε ότι τις σεβόμαστε; Και ποιες υποχρεώσεις θα εφεύρουμε απέναντι άλλων, αν αυτές που εκάναμε αναμεταξύ μας, τις καταπατήσουμε με τόσην απερισκεψία; Αξίζει ακόμα να θυμηθούμε και το άλλο, ότι δηλαδή ενώ οι πρόγονοί μας στον πόλεμο έχουν κάμει πολλά και ένδοξα κατορθώματα, η πόλις μας απέκτησε καλό όνομα κυρίως από τη συμφωνία αυτή για τη συμφιλίωση. Διότι μπορείτε να βρήτε πολλές πόλεις που στον πόλεμο αγωνίστηκαν γενναία, όταν όμως πρόκειται για εσωτερικό διχασμό, είν' αδύνατο να εύρη κανένας άλλη που να τον διευθέτησε καλύτερα από τη δική μας. Έπειτα στα έργα όσα γίνονται με κινδύνους, το μεγαλύτερο μέρος θα μπορούσε να το αποδώση κανένας στην τύχη· ενώ τη μετριοπάθεια που εδείξαμε μεταξύ μας, δεν μπορεί να την αποδώση κανείς παρά στο χαρακτήρα μας. Ώστε δεν πρέπει να φανούμε προδότες της καλής αυτής φήμης που έχουμε.