Οι Φασηλίτες, κύριοι δικαστές, δεν κάνουν τίποτε καινούργιο αλλά αυτό που κάνουν συνήθως. Γιατί ενώ έχουν μεγάλη ικανότητα να δανείζονται χρήματα στο χρηματιστηριακό κέντρο, αφού όμως τα πάρουν και συνάψουν ναυτικό συμφωνητικό, αμέσως ξεχνάνε και τα συμφωνητικά και τους νόμους και ότι πρέπει να επιστρέψουν αυτά που πήραν, και θεωρούν ότι, αν τα επιστρέψουν, είναι σαν να έχουν χάσει κάτι από τη δική τους περιουσία, αλλά αντί να τα επιστρέψουν επινοούν σοφιστείες και διατείνονται ότι οι διώξεις εναντίον τους είναι ανυπόστατες και εφευρίσκουν δικαιολογίες, και είναι οι πλέον πανούργοι και άδικοι άνθρωποι. Και να η απόδειξη· γιατί από τους πολλούς, τόσο Έλληνες όσο και βάρβαρους, που φτάνουν στο χρηματιστηριακό μας κέντρο, οι περισσότερες δίκες, όταν συνεδριάζουν τα δικαστήρια, αφορούν αυτούς τους Φασηλίτες και όχι τους υπόλοιπους. Αυτοί, λοιπόν, έτσι συμπεριφέρονται· εγώ, κύριοι δικαστές, αφού δάνεισα χρήματα στον Αρτέμωνα, τον αδελφό αυτού εδώ, σύμφωνα με τους εμπορικούς νόμους, για ένα ταξίδι με προορισμό τον Πόντο και επιστροφή στην Αθήνα, και αφού εκείνος πέθανε προτού μου επιστρέψει τα χρήματα, έκανα μήνυση σε αυτόν εδώ τον Λάκριτο σύμφωνα με τους ίδιους νόμους με τους οποίους έκανα το συμφωνητικό, επειδή είναι αδελφός του και έχει στην κατοχή του όλη την περιουσία του Αρτέμωνα, όσα άφησε εδώ και όσα διέθετε στη Φάσηλη, και επειδή είναι γενικός κληρονόμος του, και καθώς δεν μπορεί να μου παρουσιάσει νόμο που να του δίνει το δικαίωμα να έχει την περιουσία του αδελφού του και να τη διαχειρίζεται όπως του αρέσει, αλλά να μην επιστρέφει τα ξένα χρήματα, και να ισχυρίζεται τώρα ότι δεν είναι κληρονόμος και ότι παραιτείται από τις υποθέσεις του αδελφού του. Αυτός εδώ ο Λάκριτος τόσο πανούργος είναι· εγώ, όμως, σας παρακαλώ, κύριοι δικαστές, να με ακούσετε με ευνοϊκή διάθεση ως προς αυτή την υπόθεση· και αν αποδείξω έμπρακτα ότι αυτός έχει βλάψει όχι μόνο εμένα που του δάνεισα αλλά και εσάς εξίσου, να μου δώσετε τη βοήθεια που δικαιούμαι.

^[1] Οι Φασηλίται, άνδρες δικασταί, δεν πράττουν τίποτε νέον, αλλ' ενεργούν σύμφωνα προς την συνήθειάν των. Διότι ούτοι είναι μεν επιτηδειότατοι να δανεισθούν χρήματα εις τον λιμένα ημών, όταν όμως γίνωσι κάτοχοι των χρημάτων και συνάψουν εμπορικήν συμφωνίαν, αμέσως λησμονούν και γραπτάς συμφωνίας και νόμους και ότι πρέπει να επιστρέψουν εκείνα τα οποία έλαβον, ^[2] και νομίζουν, εάν τα επιστρέψουν, ότι είναι το ίδιον ωσάν να έχουν χάσει κάτι από τα ιδικά των, αντί δε να επιστρέψουν τα δανεισθέντα εφευρίσκουν σοφίσματα και υποβάλλουν ενστάσεις ότι αι κατ' αυτών αγωγαί δεν είναι δεκταί και προβάλλουν δικαιολογίας και είναι με μίαν λέξιν οι πονηρότατοι και αδικώτατοι εκ των ανθρώπων. Απόδειξις δε τούτων είναι το ότι, ενώ πολλοί και βάρβαροι και Έλληνες έρχονται εις εμπορικήν επικοινωνίαν με σας, κάθε φοράν αι περισσότεραι δίκαι είναι αυτών των Φασηλιτών παρά όλων των άλλων. ^[3] Ούτοι μεν λοιπόν είναι τοιούτοι· εγώ δε, άνδρες δικασταί, εδάνεισα χρήματα εις τον Αρτέμωνα, τον υιόν του Λακρίτου, σύμφωνα προς τους εμπορικούς νόμους, διά ταξίδιον εις τον Πόντον και επιστροφήν εις Αθήνας. Επειδή δε ο Αρτέμων απέθανε προτού μου επιστρέψη τα χρήματα, ήγειρα κατά του Λακρίτου αυτήν εδώ την αγωγήν σύμφωνα προς τους αυτούς νόμους κατά τους οποίους συνήψα και την γραπτήν συμφωνίαν. ^[4] Ο Λάκριτος ήτο αδελφός του Αρτέμωνος και ήτο κάτοχος όλης της περιουσίας του αδελφού του, και όσων άφησεν εδώ και όσων είχεν εις την Φάσηλιν, ως μοναδικός κληρονόμος όλης της περιουσίας εκείνου· ενώ λοιπόν είναι κύριος όλης της περιουσίας του αδελφού του και διαχειρίζεται αυτήν, όπως αυτός θέλει, δεν δύναται να παρουσιάση νόμον, ο οποίος του δίδει το δικαίωμα να μη εξοφλή τα χρέη, αλλά να ισχυρίζεται τώρα, ότι δεν είναι κληρονόμος εκείνου, και ότι παραιτείται της κληρονομίας. ^[5] Τοιαύτη μεν είναι η κακή πίστις αυτού εδώ του Λακρίτου, εγώ δε σας παρακαλώ, άνδρες δικασταί, να με ακούσετε με ευμένειαν ομιλούντα περί της υποθέσεως ταύτης, και αν αποδείξω, ότι ούτος αδικεί και ημάς τους δανειστάς του και όχι ολιγώτερον σας, να φανήτε ευμενείς προς μας, σύμφωνα με την δικαιοσύνην.