"Aς πάρουμε ένα δυο από τα βασικά προβλήματα που αντικρίζει ο μεταφραστής του Oμήρου: το σύνθετο, κοσμητικό που λέγεται επίθετο πρώτα, και έπειτα το ιδιότυπο ύφος του ποιητή: από τη μια στερεότυπα στοιχεία παρμένα από την πιο παλιά επική παράδοση· από την άλλη μορφικά θέματα δανεισμένα, άμεσα ή έμμεσα, από τα σύγχρονα δημοτικά τραγούδια· τέλος στοιχεία προσωπικά ―ο Όμηρος είναι μια προσωπικότητα, που ξεχωρίζει έντονα και από τους ανώνυμους ποιητές των δημοτικών τραγουδιών και από τους τυχόν επώνυμους άλλους επικούς.
Για την απόδοση του ομηρικού συνθέτου η προσπάθεια αρχίζει με τον Πολυλά κιόλας. H γλώσσα μας έχει ευτυχώς κρατήσει μέσα στους αιώνες τη θαυμαστή πλαστικότητά της και η σύνθεση δε δυσκολεύει, έξω από ορισμένες περιπτώσεις. H γλωσσοπλαστική δύναμη του Πάλλη αργότερα μας χάρισε όχι λίγα νεοελληνικά σύνθετα, που θα ήταν αμαρτία να μην τα κρατήσουμε και εμείς. Στου Eφταλιώτη και στου Σίδερη, αντίθετα, τις προσπάθειες δεν έχουμε στο σημείο αυτό καμιά σημαντική πρόοδο. Πόση δουλειά είχε να γίνει ακόμα το καταλάβαμε οι δύο συνεργάτες, όταν ανατρέχοντας σε υστερότερα μεσαιωνικά και σε σε νεοελληνικά κείμενα βρήκαμε έτοιμα όχι λίγα σύνθετα, πιστή θαρρείς απόδοση των ομηρικών. Άλλα πλάσαμε μόνοι μας· αν πετύχαμε ή όχι, δεν είναι δικιά μας δουλειά να το κρίνουμε".