Ποικίλες μεταβολές ή πάθη στη μορφολογία και στην προφορά της γλώσσας των επών και των διαλεκτικών της τύπων εξηγούνται από το δίγαμμα (F), το οποίο δεν γράφεται στο κείμενο των ομηρικών επών. Πρόκειται για ημιφωνικό φθόγγο (βαῡ το πρόφεραν οι αρχαίοι, ανάλογο με το σημερινό αγγλικό w), που βρισκόταν στην αρχή (λ.χ. Fέργον) ή στο εσωτερικό διαλεκτικών τύπων (αιολικών κυρίως, ενώ χάθηκε πολύ νωρίς από τους ιωνικούς). Ίχνη της παρουσίας του δίγαμμα (F) διαπιστώνονται, μεταξύ άλλων, από: την έκταση στην ιωνική διάλεκτο του βραχέος φωνήεντος ε ή ο σε μακρό ει ή ου (ξένFος > ξεῖνος, μόνFος > μοῦνος)· τη συνάντηση φωνηέντων στο εσωτερικό μιας λέξης (ἔειπον < ἔFειπον = εἶπον) ή στο τέλος μιας και στην αρχή μιας άλλης (ὄφρα πίοι Fοἴνοιο) δίχως να προκαλείται κάποια φωνηεντική μεταβολή.