«Πράγματι, ο Θουκυδίδης δεν αρκέστηκε να εντοπίσει στοιχειώδεις αντιστοιχίες και να συνάψει χοντρικά τα γεγονότα με μια κοινή ιδέα: επιλέγοντας όρους και εκφράσεις, φρόντισε να προσδιορίσει τις σχέσεις αυτές με ακρίβεια σχεδόν μαθηματική. Στα συναφή στοιχεία προσδίδεται ανάλογη μορφή, και τα αποτελέσματα αντιστοιχούν στις προθέσεις. Κάθε επιτυχία ή αποτυχία, κάθε επανάληψη ή τροποποίηση προβάλλει έτσι μόνη της, χωρίς να υπάρχει λόγος να υπογραμμιστεί. […] Από τα παράλληλα στοιχεία μιας απλής αφήγησης ώς τους απομακρυσμένους αρμούς μιας πολύπλοκης εξιστόρησης, μπορεί κανείς να πει ότι το έργο του Θουκυδίδη είναι γεμάτο από απηχήσεις, υπομνήσεις και αντιστοιχίες».
J. de Romilly, Ιστορία και Λόγος στον Θουκυδίδη, μτφ. Ελ. Κακριδή, ΜΙΕΤ: Αθήνα 1988, σ.35, 41.