«Aν κάποιος μετέφραζε τον Όμηρο, τον πατέρα της ποίησης, αυτό θα αποτελούσε αιώνια συμβολή στη γερμανική λογοτεχνία και θα ενίσχυε κατεξοχήν το έργο των συγγραφέων· ό,τι πιο πολύτιμο δώρο της αρχαίας μούσας στη δική μας γλώσσα. Γιατί, όπως μέσα στην ιστορία ο Όμηρος θεωρήθηκε πηγή θεϊκής και ανθρώπινης σοφίας, με τον ίδιο τρόπο που βρέθηκε στο επίκεντρο της ελληνικής και της ρωμαϊκής λογοτεχνίας, έτσι και για μας θα μπορούσε να γίνει η πιο δημιουργική αφετηρία νέων ιδεών. Mια ομηρική μετάφραση θα μπορούσε να τα δώσει όλα αυτά, με την προϋπόθεση ότι θα υπερβεί απλούς στόχους, θα βρεθεί στο επίκεντρο της ζωής ενός πεπαιδευμένου μεταφραστή, ο οποίος θα μπορούσε να μας δείξει πώς είναι ο Όμηρος και τι θα μπορούσε να είναι για μας.»
[J. Gottfried von Herder, «Über die neuere Deutsche Litteratur», στο B. Suphan (hrsg), Sämmtliche Werke, τ. 1 Weidmann: Bερολίνο 1877, σ. 273]