«Όταν μιλάω για την πεζή μετάφραση δεν εννοώ τη δουλική, αλλά την ευγενή και γενναιόδωρη· η οποία, εμμένοντας αυστηρά στον τρόπο σκέψης του πρωτοτύπου, διερευνά τις ομορφιές της γλώσσας του και αναπαριστά τις μορφές, χωρίς να επαναλαμβάνει πιστά τις λέξεις. Tο πρώτο είδος μετάφρασης αποδεικνύεται άπιστο, εξαιτίας της ψευδεπίγραφης πιστότητάς του· επειδή χάνει το πνεύμα, για να διατηρήσει το γράμμα, που είναι έργο ενός παγερού και στείρου δημιουργού. Aντίθετα, ο δεύτερος τύπος, αν και αποβλέπει στη διατήρηση του πνεύματος, κι όμως δεν αποτυχαίνει, παρά τις μεγάλες ελευθερίες του, να διατηρήσει το γράμμα. Mε το επιπρόσθετο μέσο της τολμηρής και δυνατής πένας [η μετάφραση] δεν μετατρέπεται σ' ένα πιστό αντίγραφο, αλλά σ' ένα δεύτερο πρωτότυπο, το οποίο δεν θα μπορούσε να προκύψει παρά από έναν δυναμικό, χαρισματικό και παραγωγικό δημιουργό.»
[Anne Dacier, «The Preface», xxviii-xxxvii, στο The Iiad of Homer, trnsl. by Ozel Broom & Oldisworth, H. Woodfall: Λονδίνο 1734]