«Όπως εντοπίζουμε πάντοτε στα όμορφα πρόσωπα κάτι, το οποίο ευχόμαστε να μην υπήρχε, έτσι και στα έργα των πιο σημαντικών συγγραφέων υπάρχουν χωρία, τα οποία [στη μετάφραση] χρειάζεται να τροποποιηθούν, ή να τονιστούν· ιδιαίτερα, όταν μάλιστα το πρωτότυπο κείμενο έχει γραφεί με μοναδικό στόχο την ευχαρίστηση. […] Γι' αυτόν τον λόγο δεν δεσμεύομαι από τις λέξεις ή τη λογική του συγγραφέα του πρωτοτύπου, και προσαρμόζω τα πράγματα στα ήθη και στο δικό μας ύφος, έχοντας όμως τον δικό του στόχο υπόψη. Διαφορετικοί καιροί απαιτούν διαφορετικές λογικές, όπως και διαφορετικές λέξεις.»
[Nikolas Perrot d'Ablancourt, «Epître Dédicatoire» στη μετάφραση του Λουκιανού, Histoire véritable, 1654 ανατ. Actes Sud: Arles 1988, 17κ.ε.]