«Πρώτον, ο μεταφραστής πρέπει να είναι σε θέση να κατανοεί το νόημα του πρωτοτύπου, καθώς και τις προθέσεις του συγγραφέα του […]
Δεύτερον, ο μεταφραστής πρέπει να είναι καλά εξοικειωμένος με τη γλώσσα του συγγραφέα, τον οποίο μεταφράζει […]
Tρίτον, όταν μεταφράζεις, δεν θα πρέπει να γίνεσαι δούλος του πρωτοτύπου σε σημείο ώστε να το αποδίδεις λέξη προς λέξη […]
Tέταρτον, να αρκείσαι στον μεταφρασμένο λόγο που είναι σε χρήση, χωρίς να χρησιμοποιείς νεολογισμούς […]
Πέμπτον, να ακολουθείς τις αρχές της ρητορικής αρμονίας: να ξέρεις, δηλαδή ότι οι λέξεις πρέπει να είναι τόσο καλά διατυπωμένες και αρθρωμένες, ώστε όχι μόνο να ικανοποιούν την ψυχή, αλλά και τα αφτιά να συνεπαίρνουν, σάμπως να μην έχουν ξανακούσει παρόμοια γλωσσική αρμονία.»
[Étienne Dolet, «La mannière de bien traduire d'une langue en aultre», στο Dolet et al. Quatres traités de grammaire, Slatkine Reprints: Γενεύη 1972, σ.11κε.]