(Κατ' Ανδροτίωνος παρανόμων, 1)

Εκείνο το οποίον, άνδρες δικασταί, ο Ευκτήμων διωχθείς υπό του Ανδροτίωνος νομίζει ότι πρέπει να πράττη, φροντίζων συγχρόνως διά το συμφέρον της πόλεως και ζητών να λάβη ικανοποίησιν διά τον εαυτόν του, αυτό θα προσπαθήσω να πράξω και εγώ, εάν βέβαια δυνηθώ. Έχει δε συμβή, ώστε όσον πολλαί και φοβεραί και αντίθετοι προς όλους τους νόμους και αν είναι αι ζημίαι, τας οποίας υπέστη ο Ευκτήμων υπό του Ανδροτίωνος, αυταί να είναι μικρότεραι από τας στενοχωρίας, εις τας οποίας με ενέβαλεν ο ίδιος ανήρ. Εις την περίπτωσιν βέβαια του Ευκτήμονος επρόκειτο ούτος να στερηθή των χρημάτων του και της εκ μέρους σας ευνοίας, αλλ' εμέ ουδείς εκ των υπαρχόντων ανθρώπων θα με εδέχετο, εάν εγίνοντο πιστευτά, όσα εμηχανεύθη ούτος εναντίον μου.