Ο συγγραφέας ασκεί εκτενή, αρνητική κριτική στα πρότυπα διδακτικών εφαρμογών, που πρότειναν στο παρελθόν για τα ανθρωπιστικά μαθήματα ο Ν. Εξαρχόπουλος και ο Κ. Γεωργούλης, και παρουσιάζει τρία ισχύοντα "μοντέλα" διδασκαλίας που ίσχυσαν στην περιοχή των αρχαίων ελληνικών: το παραδοσιακό, που επιμένει ως επί το πλείστον στην κατάθεση γνωμών για ό,τι έχει διατυπωθεί γύρω από το γράμμα ή το πνεύμα του αρχαίου κειμένου· το πιο φιλελεύθερο, διαλογικό, το οποίο μπορεί να εκτραπεί σε αδιέξοδη συζήτηση γύρω από το νόημα του αρχαίου κειμένου· τέλος, το δημιουργικότερο, διαλεκτικό μοντέλο, που, με βάση τη μαιευτική μέθοδο, ενδιαφέρεται, κυρίως, να διαπιστώσει «τη λειτουργικότητα ορισμένων βασικών διδακτικών τρόπων με βάση τα αποτελέσματα που φέρνουν αυτές οι διαδικασίες, όταν τεθούν σε εφαρμογή σήμερα» (σ.98). Το αρχαίο κείμενο στη συγκεκριμένη περίπτωση ευνοεί τη συνέρευνα μαθητή και καθηγητή, με απώτερο στόχο τον εντοπισμό στο αρχαίο κείμενο "της διέπουσας αρχής", που μας βοηθάει να κατανοήσουμε το περιεχόμενο και να το απολαύσουμε.