Το μελέτημα αυτό αποτελεί ιδρυτικό κείμενο σχετικά με την ανισοσθένεια μεταξύ της αρχαίας ελληνικής ως μεταφραζόμενης και της νέας ελληνικής ως μεταφραστικής γλώσσας. Απώτερος στόχος του είναι η υπόδειξη ότι στο αντιθετικό ζεύγος "ισχυρή" και "ασθενής" γλώσσα, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν εμπλέκονται μόνο διαγλωσσικά αλλά και ενδογλωσσικά προβλήματα. Στην περίπτωση της ελληνικής γλώσσας ο συγγραφέας θεωρεί ότι η αρχαία ελληνική υπερτιμάται έναντι της νέας ελληνικής και προσπαθεί να αιτιολογήσει το γεγονός. Στη συνέχεια μεταφέρει την προηγούμενη ενδογλωσσική διαβάθμιση στον χώρο της νεοελληνικής μεταφραστικής θεωρίας και πρακτικής.