Σύμφωνα με τον συγγραφέα, ο Αριστοφάνης, από πολλούς θεωρούμενος ως λαϊκός ποιητής, είναι ένας εκλεπτυσμένος, αστός κωμωδιογράφος και η ποίησή του είναι άκρως επεξεργασμένη, κομψή, σχεδόν "τραγική" στο ύφος της. Προκειμένου να κατανοήσει και να μεταδώσει τη μελαγχολία του, τον αριστοφανικό θρήνο για την πτώση της αθηναϊκής δόξας και δύναμης, την αριστοφανική μουσικότητα, ο μεταφραστής πρέπει να αναλύσει την αριστοφανική "λέξη" -ειδικά ο Έλληνας μεταφραστής, που πολύ συχνά παγιδεύεται σε λέξεις που, αν και επέζησαν στη σύγχρονη γλώσσα, έχουν νοηματικά αλλοιωθεί. Ο μεταφραστής πρέπει επίσης να προσδιορίσει την ιδιαίτερη ποιότητα του αριστοφανικού γκροτέσκου. Αντίθετα από το νόημα που το γκροτέσκο έχει στην ευρωπαϊκή τέχνη, το γκροτέσκο στο ελληνικό θέατρο δηλώνει μάλλον τη θεϊκή ένωση του ανθρώπου και του ζώου. Ο αριστοφανικός ήρωας τείνει προς το γκροτέσκο προκειμένου να πραγματοποιήσει μια δραματική μετάβαση, μια υπερβατική έξοδο από τον πραγματικό κόσμο προς έναν φανταστικό, όπου το τραγικό πνεύμα της Αθήνας παραμένει ακόμα ζωντανό.