Η πρώτη
απαραίτητη διάκριση που γίνεται είναι εκείνη του
τύπου λέξης. Όταν συναντάμε τύπους, όπως τα
άρθρα η, της, τις, τον της παραπάνω
πρότασης λέμε ότι αυτά
αποτελούν διαφορετικές γραμματικές εκδοχές μιας λέξης που προκύπτουν από την κλίση ή από το διαφορετικό γένος και ονομάζονται τύποι της ίδιας λέξης
. Γι’ αυτό και σε ένα
λεξικό της νέας ελληνικής δεν θα βρίσκαμε όλες αυτές τις λέξεις στο αντίστοιχο αρχικό τους γράμμα, αλλά θα συναντούσαμε το οριστικό άρθρο
ο, η, το στο γράμμα
ο και πιθανόν σε κάποιο παράρτημα το λεξικό θα μας έδινε τον τρόπο κλίσης του άρθρου και στα τρία γένη.
Ανάλογα, και ο περιφραστικός τύπος
είχε τεθεί της παραπάνω πρότασης αποτελεί ένα γραμματικό τύπο του ρήματος
θέτω, που σχηματίζεται με τη βοήθεια του
ρήματος έχω, το οποίο δεν διαθέτει εδώ τη
σημασία του ‘κατέχω’, αλλά λειτουργεί βοηθητικά για τον σχηματισμό του υπερσυντέλικου.