Ουσιαστικά χρειάζεται να φανταστείτε ένα παράδειγμα σύντομης συνομιλίας όπου κάποιος/α δίνει υπονοεί κάτι (αντί να το πει ρητά), όπως στο παρακάτω παράδειγμα:

Α: Θα πάμε σινεμά;

Β: Έχω δουλειά απόψε.

Η ΑΣ επιτρέπει στον Α να κατανοήσει την απάντηση της Β χωρίς να χρειάζεται να δηλώσει ρητά ότι εφόσον έχει δουλειά δεν μπορεί να πάει σινεμά. Δηλαδή, η απάντηση της Β λειτουργεί ως αρνητική απάντηση (ως έμμεση άρνηση της πρότασης του Α).

Εδώ κάτι που δεν λέγεται ρητά, υπονοείται. Στο παραπάνω παράδειγμα η Α κάνει μια ερώτηση και παίρνει μια απάντηση από τον Β. Η απάντηση του Β δεν έχει απλώς στόχο να δηλώσει την απουσία της Καίτης, πράγμα που θα μπορούσε να θεωρηθεί άσχετο με τα όσα είπε η Α. Αντίθετα, ο Β ανταποκρίνεται στο εκφώνημα της Α και απαντά έμμεσα την ερώτηση υπονοώντας ότι δεν μπορούν να φύγουν μέχρι να έρθει η Καίτη. Η Β είναι σε θέση να ερμηνεύσει το εκφώνημα του Β με βάση της αρχής της συνεργασίας.

Το αξίωμα του τρόπου ορίζει ότι ο λόγος μας πρέπει να είναι σαφής και οργανωμένος. Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το αξίωμα, ο/η ακροατής/τρια ερμηνεύει το εκφώνημα υποθέτοντας ότι οι πράξεις που αναφέρονται (σηκώθηκα, πλύθηκα, ντύθηκα κλπ.) συνέβησαν διαδοχικά, με τη σειρά που αναφέρονται. Δηλαδή πρώτα σηκώθηκα και μετά πλύθηκα κλπ.