Της θαλάσσης καλῄτερα φουσκωμένα τα κύματα να πνίξουν την πατρίδα μου ωσάν απελπισμένην, 5 έρημον βάρκαν.

Στην στεριάν, στα νησία καλῄτερα μίαν φλόγα να ιδώ παντού χυμένην, τρώγουσαν πόλεις, δάση, 10 λαούς και ελπίδας.

Καλῄτερα, καλῄτερα διασκορπισμένοι οι Έλληνες να τρέχωσι τον κόσμον, με εξαπλωμένην χείρα 15 ψωμοζητούντες·

Παρά προστάτας να ’χομεν. Μέ ποτέ δεν εθάμβωσαν πλούτη ή μεγάλα ονόματα, μέ ποτέ δεν εθάμβωσαν 20 σκήπτρων ακτίνες.

Αν οπόταν πεθαίνει πονηρός βασιλεύς έσβην’ η νύκτα έν’ άστρον, ήθελον μείνει ολίγα 25 ουράνια φώτα.

Το χέρι οπού προσφέρετε ως προστασίας σημείον εις ξένον έθνος, έπνιξε και πνίγει τους λαούς σας, 30 πάλαι, και ακόμα.

Πόσοι πατέρες δίδουσιν, όχι ψωμί, φιλήματα στα πεινασμένα τέκνα τους, ενώ λάμπουν στα χείλη σας 35 χρυσά ποτήρια!

Όταν υπό τα σκήπτρά σας νέους λαούς καλείτε, νέους ιδρώτας θέλετε εσείς διά να πληρώσητε 40 πλουσιοπαρόχως,

Τα ξίφη οπού φυλάγουσι τα τρέμοντα βασίλεια σας, τα ξίφη οπού τρομάζουσι την αρετήν, και σφάζουσι 45 τους λειτουργούς της.

Θέλετε θησαυρούς πολλούς διά ν’ αγοράσητε κρότους χειρών και επαίνους, και τ’ άπιστον θυμίαμα 50 της κολακείας.

Ημείς διά τον σταυρόν ανδρείως υπερμαχόμεθα και σεις εβοηθήσατε κρυφά τους πολεμούντας 55 σταυρόν και αλήθειαν.

Διά να θεμελιώσητε την τυραννίαν τιμάτε τον σταυρόν εις τας πόλεις σας, και αυτόν επολεμήσατε 60 εις την Ελλάδα.

Και τώρα εις προστασίαν μας τα χέρια σας απλώνετε! τραβήξετέ τα οπίσω· βλέπει ο θεός και αστράπτει 65 διά τους πανούργους.

Όταν το δένδρον νέον εβασάνιζον οι άνεμοι, τότε βοήθειαν ήθελεν, ενδυναμώθη τώρα 70 φθάνει η ισχύς του.

Το ξίφος σφίγξατ’ Έλληνες— τα ομμάτια σας σηκώσατε— ιδού —εις τους ουρανούς προστάτης ο θεός 75 μόνος σάς είναι.

Και αν ο θεός και τ’ άρματα μας λείψωσι, καλῄτερα πάλιν να χρεμετίσωσι στον Κυθερώνα * Τούρκων 80 άγριαι φοράδες,

Παρά… Ε, όσον είναι τυφλή και σκληροτέρα η τυραννίς, τοσούτον ταχυτέρως ανοίγονται 85 σωτήριοι θύραι.

Δεν με θαμβώνει πάθος κανένα· εγώ την λύραν κτυπάω, και ολόρθος στέκομαι σιμά εις του μνήματός μου 90 τ’ ανοικτόν στόμα.