Το χέρι του ο θάνατος απλώνει κι ενός ενδόξου στρατηγού το μέτωπον αγγίζει. Το βράδυ μια εφημερίς το νέον φανερώνει. Το σπίτι του αρρώστου με πλήθος πολύ γεμίζει.

5 Εκείνον τον παρέλυσαν οι πόνοι τα μέλη και την γλώσσα του. Το βλέμμα του γυρίζει και ώρα πολλή σε πράγματα γνώριμα προσηλώνει. Ατάραχος, τους παλαιούς ήρωας ενθυμίζει.

Απέξω — τον εσκέπασε σιγή κι ακινησία. 10 Μέσα — τον σάπισεν ο φθόνος της ζωής, δειλία, λέπρα ηδονική, μωρόν πείσμα, οργή, κακία.

Βαριά βογκά.— Ξεψύχησε.— Θρηνεί κάθε πολίτου φωνή· «Την πολιτεία μας ερήμαξ’ η θανή του! Αλίμονον η Αρετή απέθανε μαζί του!».