Κι όταν εφάνη στο φλιτζάνι του καφέ μου
η γοργόνα η μαύρη όλη τη νύχτα αδιέξοδα και εξορίες έξαλλος λέω στίχους του Hölderlin στίχους του Charles Cross και πώς λυπάμαι τον άνθρωπο με το καροτσάκι γυρίζει πουλάει γλειφιτζούρια —γεωμετρικά τοποθετημένα το ένα πλάι στο άλλο στη σειρά— κανένας δεν τα αγοράζει κι έτσι κι αυτός είναι τώρα χρόνια πεθαμένος τα ρούχα του έχουν λιώσει πάνω του και πίσω του τρέχει ο άγγελός του.

Όμως παρ’ όλα αυτά ο Πόρος υπάρχει και μ’ όλα τα χαϊμαλιά του με την παλιά του άγκυρα μπηγμένη
στην αμμουδιά τις όμορφες τουρίστριες με τα καταπληκτικά
πόδια και πόσους έφαγε το χώμα αυτά τα χρόνια

πάει ο Σκλάβος κι ο Καχτίτσης ο Ιωάννου, η Μέλπω Αξιώτη ο Αλεξάνδρου και τόσοι άλλοι.

Θεέ μου, δώσε μας ένα θάνατο ειρηνικό.