Αγνάντια. Νά το περιβόλι και οι λεύκες κι οι πορτοκαλιές, και των κλαδιών πλεχτών οι θόλοι και σα βωμοί οι φωλιές. 5 Κι ανάμεσ’ απ’ τα δέντρα και όλοι, γυναίκες, άντρες, μισεροί, σα να γιορτάζουνε μια σκόλη, τί γιορταστές φαρμακεροί! Στους ίσκιους μέσα, ίσκιοι κι εκείνοι, 10 σωμένοι σαν από χτικιό, μες στης αρρώστιας το καμίνι, συναπαντιένται, συντυχαίνουν, και λησμονιένται και διαβαίνουν, παιδιά, γυναίκες, άντρες όλοι, 15 σκέλεθρα μες στο περιβόλι, στο περιβόλι το χλωρό.

Και πέρα, ξεμοναχιασμένη, στρίγλα όψη, μια φωτοκαμένη που ήταν γυναίκα μια φορά, 20 και τώρα νά! η τρελή, η τρελή, πάντα γυρνά, πάντα γυρνά, πάντα βουβή, πάντα βουβή, γύρω τριγύρω απ’ τη μουριά, κι η μέρα δεν την εμποδίζει 25 και η νύχτα δε τη σταματά, και τριγυρίζει, όλο γυρίζει, και ο μόρτης την πετροβολά, κι αυτή παράπονο δε βγάζει, και δεν τηράει και δεν αλλάζει, 30 και δε μιλεί, και δε μιλεί, και νά η τρελή και νά η τρελή, και τριγυρίζει, όλο γυρίζει. Κανείς, κανείς δε τη φροντίζει, κανείς, κανείς δεν το γνωρίζει, 35 κάποτε μούγκρισε σεισμός, η Αγάπη! Πάει το μετερίζι, και πάει και πάει κι ο λογισμός…