Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Η τελευταία θυσία
Κοντά στο βράχο, στο Λογάρι, στης Λιβαδειάς το δρόμο, είν’ ο λαός. Ανθοστεφανωμένο το σφαχτάρι, προσμένει τον ιερέα του ο Θεός. 5 Θεός ο Απόλλωνας. Θυσία. —Λειτουργέ, το μαχαίρι! Δεν ξυπνάς; Το χέρι σου το δένει ποιά Ερινύα, σε κάνει και σπαράζεις ποιός βραχνάς;— Ξυπνάς, μιλάς: «Βουλή της Μοίρας. 10 Δρακοντοφάγε, αλιά και τρισαλιά! Ο ένας θεός, των θεών καταποτήρας, την ώρα αυτή γεννιέται στη σπηλιά. Πώς νίκησες εσύ το δράκο; Κι ο ένας θεός δικός σου νικητής. 15 Μα κι αυτός θα ριχτεί στον ίδιο λάκκο. Χρυσάχτιδε, θα ξαναλατρευτείς». Μίλησες. Πέφτει αστροπελέκι, σ’ έκαψε. Αρά κατάρα. Απ’ τη φωτιά σκιστός και ο βράχος άνοιξε και στέκει 20 σα στόμα χτυπημένου από γητειά. Χαρά σου, η μοίρα εσένα ωραία, να πέσεις θεού σημάδι εκδικητή, στερνέ, πρώτε, Απολλώνειε ιερέα, του ξαναγεννημού προφητευτή! 1912
|
