Μικρούλι, κατακαίνουργο, γειρμένο στ’ ακρογιάλι, θα πίστευες τα κύματα πως μόλις το ’χαν βγάλει. 5 Σα να τα σάρων’ απαλά θαλασσινή φρεσκάδα φτωχά σπιτάκια χαμηλά, γεμάτ’ ασπράδα.

Απ’ το βουνό που υψώνοταν 10 στα βάθη, αντικρινά του, θ’ αγνάντευες στης θάλασσας την άκρη τη θωριά του, σα ρούχα στη σειρά λευκά πὄτυχε εκεί ν’ απλώσουν 15 κάποια χεράκια εργατικά για να στεγνώσουν.

Ποτάμι δεν το πότιζε· βαλανιδιές, πλατάνια δεν έριχναν του ίσκιου των 20 σ’ αυτό την περηφάνια. Μονάχ’ από καμιά μεριά ξεμύτιζε μυρτούλα, αλλού ροδιά και λυγαριά, και μια βρυσούλα.

25 Καλοκαιριού το χρύσωνε ημέρα ηλιοκαμένη, αλλά ψυχή δε θα ’βλεπες μες στο χωριό να μένει, ούτε τραγούδι, ούτε μιλιά 30 να τρέχει στον αέρα. Ελείπαν όλοι στην δουλειά, στον τρύγο πέρα.

Μικρούλι, κατακαίνουργο, γειρμένο στ’ ακρογιάλι, 35 βρέφος θα το στοχάζοσουν, μ’ ολόξανθο κεφάλι, οπού, γειρτό σαν το θωρεί, με το φιλί στο στόμα πηγαίνει ο ύπνος να το βρει 40 και μέρ’ ακόμα.

Και μόνο στην βασίλισσα της ερημιάς γαλήνη η θάλασσα ηχολόγαε γλυκά γλυκά κι εκείνη… 45 Το βρέφος σου το χαρωπό κοιμίζεις, ω μητέρα, με νανουρίσματος σκοπό νύχτα και μέρα!