Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Sonnet
Έχει η ψυχή μου μυστικό, μυστήριο η ζωή μου· απέθαντη η αγάπη μου για μια στιγμή γεννήθη. Σωπαίνω, είναι αγιάτρευτη —το ξέρω— η πληγή μου, μ’ αυτή δεν ξέρει τίποτα που μου ’καψε τα στήθη. 5 Οϊμέ! Θα ζούσα αγνώριστος σιμά στην όμορφή μου· πάντα μαζί της, και μακριά, και χώρια από τα πλήθη, να μου ξεφύγει θ’ άφηνα και τη στερνή πνοή μου. Για να της πω το «Σ’ αγαπώ» η γλώσσα μου δε λύθη. Αυτή —κι ας εγεννήθηκε με τόση καλοσύνη— 10 στο [ε]ρωτικό μουρμούρισμα εσφάλισε τ’ αφτιά της και σέρνει αδϊάφορη, αργά τα βήματά της. Με αυστηρότη περισσή, πιστή στην τιμιοσύνη, τους στίχους τούτους σαν θα δει, θα πει δίχως να νιώσει: «Ποιά να ’ναι η όμορφη αυτή πὄχει ασπλάχνια τόση;» |
| [Felix ] |
