Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας, ας έχωσι· θέλει αρετήν και τόλμην 5 η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας) επτέρωσε τον Ίκαρον· και αν έπεσεν ο πτερωθείς κι επνίγη 10 θαλασσωμένος·

Αφ’ υψηλά όμως έπεσε, και απέθανεν ελεύθερος.— Αν γένεις σφάγιον άτιμον ενός τυράννου, νόμιζε 15 φρικτόν τον τάφον.

Μούσα το Ικάριον πέλαγος έχεις γνωστόν. Νά η Πάτμος, νά αι Κορασσίαι, κι η Κάλυμνα που τρέφει τας μελίσσας 20 με αθέριστα άνθη.

Νά της αλόης η νήσος, και η Κως ευτυχεστάτη, ήτις του κόσμου εχάρισε τον Απελλήν και αθάνατον 25 τον Ιπποκράτην.

Ιδού και ο μέγας τρόμος της Ασίας γης, η Σάμος· πλέξε δι’ αυτήν τον στέφανον υμνητικόν και αιώνιον 30 λυρική κόρη.

Αυτού, ενθυμάσαι, εγέμιζες του τέιου Ανακρέοντος χαρμόσυνον κρατήρα, κι έστρωνες διά τον γέροντα 35 δροσόεντα ρόδα.

Αυτού, του Ομήρου εδίδασκες τα δάκτυλα να τρέχουσι με την ωδήν συμφώνως, όταν τα έργα ιστόρει 40 θεών και ηρώων.

Αυτού, τα χρυσά έπη εμψύχωνες εκείνου, δι’ ού τα νέφη εσχίσθησαν και των άστρων εφάνηκεν 45 η αρμονία.

Ω κατοικία Ζεφύρων, όταν αλλού του ηλίου καίουν τα βουνά οι ακτίνες, ή τον χειμώνα η νύκτα 50 κόπτει τας βρύσεις·

Εσύ ανθηρόν το στήθος σου, φαιδρόν τον ουρανόν έχεις, και από τα δένδρα σου πολλή πάντοτε κρέμεται 55 καρποφορία.

Καθώς προτού νυκτώσει, μέσα εις τον κυανόχροον αιθέρα, μόνος φαίνεται λάμπων γλυκύς ο αστέρας 60 της Αφροδίτης.

Καθώς μυρτιά υπερήφανος απ’ άνθη φορτωμένη και από δροσιάν αστράπτει, όταν η αυγή χρυσόζωνος 65 την χαιρετάει·

Ούτω το κύμα Ικάριον κτυπούσα η βάρκα, βλέπει σε εις τα νησία ανάμεσα λαμπράν και υψηλοτάτην, 70 και αγαλλιάζει.

Τί εγίνηκαν οι ημέραι, ότε εις τας κορυφάς του Κερκετέως δενδρόεντος εχόρευον οι τέχναι 75 στεφανωμέναι.

Έρχονται, ω μακαρία νήσος, έρχονται πάλιν· το προμηνύουσι τ’ άντρα σου φλογώδη, εξ ών μυρίαι 80 μάχαιραι εκβαίνουν.

Ως οι σφήκες μαζώνονται επί τα ολίγα λείψανα σπαραγμένης ελάφου, ή ταύρου οπού εκατάντησε 85 δείπνον λεαίνης,

Αλλ’ αν βροντήσει εξαίφνης, πετάουν ευθύς και αφήνουσι την ποθητήν τροφήν, υπό τα δένδρα φεύγουσαι 90 και υπό τους βράχους·

Ούτως, εις τα παράλια ασιατικά, τα πλήθη αγαρηνά αναρίθμητα βλέπω να επισωρεύονται, 95 όμως ματαίως.

Σάλπιγγα μεγαλόφθογγος «οι Σάμιοι», κράζει, «οι Σάμιοι», και ιδού τα πόδια τρέμουσι μυρίων ανδρών και αλόγων 100 θορυβουμένων.

«Οι Σάμιοι»· —και εσκορπίσθησαν των απίστων αι φάλαγγες.— Α, τί, ω δειλοί, δεν μένετε να ιδείτε, αν το σπαθί μας 105 κοπτερόν είναι;

Έρχονται, πάλιν έρχονται χαράς ημέραι, ω Σάμος· το προμηνύουν οι θρίαμβοι πολλοί και θαυμαστοί, 110 που σε δοξάζουν.

Νήσος λαμπρά ευδαιμόνει· ότε η δουλεία σε αμαύρωνε, σ’ είδον· άμποτε νά ’λθω να φιλήσω το ελεύθερον 115 ιερόν σου χώμα.

Εάν φιλοτιμούμεθα να την ξαναποκτήσομεν μ’ ίδρωτα και με αίμα, καλόν είναι το καύχημα 120 της αρχαίας δόξης.