Ένας Θεός και μόνος αστράπτει από τον ύψιστον θρόνον· και των χειρών του επισκοπεί τα αιώνια 5 άπειρα έργα.

Κρέμονται υπό τους πόδας του πάντα τα έθνη, ως κρέμεται βροχή έτι εναέριος ενώ κοιμώνται οι άνεμοι 10 της οικουμένης.

Αλλ’ η φωνή του ακούεται, φωνή δικαιοσύνης, και οι ψυχαί των ανόμων ως αίματος σταγόνες 15 πέφτουν στον άδην.

Των οσίων τα πνεύματα ως αργυρέα ομίχλη τα υψηλά αναβαίνει, και εις ποταμούς διαλύεται 20 φωτός και δόξης.

Μόνον βλέπω τον Ήλιον μένοντα εις τον αέρα· τους τριγύρω χορεύοντας ουρανούς κυβερνάει 25 με δίκαιον νόμον.

Φαίνεται εις τον ορίζοντα ωσάν χαράς ιδέα, και φωτίζει την γην και των θνητών τα έργα 30 των πολυπόνων.

Όμως ιδού τα σκήπτρα άφησεν, εβασίλευσεν· ότι ανάγκην το ανθρώπινον στήθος έχει αναπαύσεως 35 ανάγκην ύπνου.

Ποίος ποτέ του Θεού, ποίος του Ηλίου ομοίασεν; διατί βωμούς, θυμίαμα διατί ζητούν οι μύριοι 40 τύραννοι, κι ύμνους;

Ύψιστοι αυτοί! —λαμπρότεροι αυτοί των άλλων! —μόνοι!— Λαμπροί, κι ύψιστοι οι δίκαιοι, και μόνοι των ανθρώπων 45 οι ευεργέται.

Κριταί ως θεοί! και πότε την αρετήν αθλίως, πότε δεν εκατάτρεξαν; πότε ευσπλαγχνίαν εγνώρισαν, 50 δικαιοσύνην;

Με υπερηφάνους πόδας καταφρονητικούς, δεν πατούν το χρυσούν συντριφθέν τώρα ζύγωθρον 55 του ορθού νόμου;

Το αχόρταστον δρέπανον αυτοί βαστούν· θερίζουν πάντ’ όσα ο ίδρωτάς μας ωρίμασεν αστάχυα 60 διά τους υιούς μας.

Τρέξε επάνω εις τα κύματα της φοβεράς θαλάσσης, κινδύνευσε, αναστέναξε, πίε το πικρόν ποτήριον 65 της ξενιτείας·

Διά την τροφήν που εσύναξας με κόπους ανεκφράστους, εις τα παραθαλάσσια ιδού χάσκει το λαίμαργον 70 στόμα τυράννων.

Τί τα ευωδή αγκαλιάζετε προσκέφαλα του γάμου; τί φιλείτε το μέτωπον ιερόν των γονέων σας 75 με τόσον πόθον;

Η σάλπιγγα, τα τύμπανα σας προσκαλούν· αδίκους ασυνέτους πολέμους φέρετε, κατασφάξατε 80 τα έθνη αθώα.

Όχι μόνον τον ίδρωτα, αλλά και τ’ αίμα οι τύραννοι ζητούσιν από σας, κι αφού ποτάμια εχύσατε 85 μήπως τους φθάνει.

Την πνοήν σας αχόρταστοι επιθυμούν· αλίμονον άν ποτε επί τα σφάγια των τυράννων αναστε- 90 -νάξει η ψυχή σας.

Αλίμονον, αλίμονον, όταν ο θεός πέμψει ακτίναν αληθείας και με αυτήν το στήθος σας 95 ζωοποιήσει.

Εάν τις το νουθέτημα θείον ακολουθήσει, στόμα μαχαίρας, βάσανα, κλαύματα φυλακής 100 τότε ας προσμένει.

Και τοιούτοι, εμπρός σας εγώ να γονατίσω!— η γη ας σχισθεί, εις το βάραθρον η βροντή τ’ ουρανού 105 ας με τινάξει·

Πρωτού σάς ατιμήσω ω γόνατά μου. — Ατάρακτον έχω το βλέμμα οπόταν το καταβάσω εις πρόσωπον 110 ενός τυράννου.

Εσείς ωσάν ο Ήλιος λαμπροί! — ναι φλόγας βέβαια βλέπω διαδημάτων, αλλά τας δυστυχίας μας 115 μόνον φωτίζουν.