Ως ότε από το στόμα κρέμεται των θνητών αυλός λελυπημένος και η φωνή του με κόπον 5 τρέμουσα εκβαίνει·

Ως μέσα εις τα πολύδενδρα δάση το βράδυ εισπνέει το τεθλιμμένον φύσημα μεσημβρινόν και φαίνεται 10 θρήνος ανθρώπων·

Εις τον ηρημωμένον αιγιαλόν της νήσου ούτω φέρνουν τα κύματα και το παράπονόν τους 15 οι Ωκεανίναι.

Τα γαλακτώδη μέλη των παρθένων της Χίου πλέον εσύ δεν ραντίζεις ω λαμπρόν του Αιγαίου 20 ιερόν ρεύμα.

Όταν τα στήθη αφίλητα, θρίαμβος των Χαρίτων, βράδυ και αυγήν εδρόσιζες εκαταφρόνεις τότε 25 τα ρόδα ηώα.

Τώρα χηρεύεις, τώρα τους βαρβάρους θαλάμους υπηρετούν, μιαίνονται τα κάλλη των παρθένων 30 θεοειδέων.

Εκεί όπου η πανήγυρις των Μουσών της Ελλάδος άναπτε τα πυρά, και των ποδών εσήμαινε 35 τ’ άλυπον μέτρον·

Υβριστικά, υπερήφανα τύμπανα ακούω· και βλέπω την Ναβαθαίαν· εις αίμα βαμμένη επί τους πύργους 40 αεροκινείται.

Θλίβει ο καπνός το διάστημα γαλάζιον των αέρων· ούτως εις την ομίχλην του θανάτου, μειδίασμα 45 πνίγεται νέον.

Πόσους ναούς που εδέχοντο τας πτερωτάς της πίστεως προσευχάς και τα δώρα· πόσους βλαστούς σοφίας, 50 πόσας ελπίδας·

Ε, πόσους πνέοντας έρωτα θαλάμους, τώρα η φλόγα βαρβάρως κατατρώγει· μισητόν ολοκαύτωμα 55 ενός τυράννου.

Στεναζούσης νυκτός και του βαθέος άδου τρομεραί θυγατέρες, εσάς φωνάζω, εσάς 60 τας Ερινύας.

Τί ακαίρως τα βασίλεια σκοτεινά κατοικείτε του ύπνου; ν’ αποσπάσετε τα δεσμά των ονείρων 65 τί αργοπορείτε;

Τρέξατε· εδώ τον θόρυβον των μεγάλων πτερύγων φέρετ’ εδώ· κοιτάξατε, σκληράν σάς δείχνω κι άνανδρον 70 καρδίαν τυράννου.

Τας λαμπάδας αυτού τινάξατε, αυτού ρίψατε βροχήν πεπυρωμένην, αυτού Ερινύες πετάξατε 75 χιλίας εχίδνας.

Ο μιαρός, την μάχαιραν… ανατριχιάζω… τρέμουσι τα δάκτυλά μου… μίαν προς μίαν εσύντριψα 80 τας χορδάς όλας.

Ω λαιμοί των αθώων παιδιών μας, ω πλευρά σεβάσμια των μητέρων, γερόντων κόμαι εις τ’ αίμα 85 αθλίως βρεγμέναι!

Εκδίκησιν ζητείτε; η φωνή σας ηκούσθη. Ποτέ εις την γην οι αθάνατοι τους ληστάς δεν αφήνουν 90 ατιμωρήτους.

Αν φύγωσι το δρέπανον θανατηφόρον, φάρμακα επί τα χείλη ευρίσκουσι του υμεναίου, και δράκοντας 95 εις τα ποτήρια.

Οι φοίνικες ξηραίνονται της Ειλειθύιας· βαρύνεται επάνω εις την καρδιάν των το σκότος της νυκτός 100 ως πλάκα τάφου.

Όχι φως και χαράν, αμή φλογώδεις άκανθας βρέχει δι’ αυτούς ο ήλιος, και η γη σχισμένη δίδει 105 αίματος βρύσεις.

Πού μ’ έφερεν ο πόνος μου;.. τί λέγω;.. τιμωρίαν αληθινήν και μόνην, φρικτήν, οι μιαροί 110 έχουσιν άλλην.

Την ένδειαν της γλυκείας γαλήνης των δικαίων.— Ας ερημώσει ο πόλεμος την Ελλάδα πριν εύρει 115 της Χίου την μοίραν.

Όμως αν μιμηθεί το σκληρόν, την οργήν παμμίαρον των εχθρών της, ας γένει, ας γένει μίσημα 120 παντός του κόσμου.

Τί είπον!.. διασκορπίσατε άνεμοι τους δυσφήμους λόγους· ω των αγγέλων πάτερ και ανδρών, βοήθησον 125 συ την Ελλάδα!