Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
Το φιλί
«Τα φύλλα βλέπεις της ετιάς πώς πέφτουν μαραμένα;» ψυχή μου, μὄλεγες πικρά με μάτια δακρυσμένα. 5 «Πώς φεύγει, βλέπεις, το νερό, τα νέφη πώς πετούνε, πώς η δροσούλα της αυγής, οι κρίνοι πώς περνούνε; »Ναι, πες μου, πες μου, σαν αυτά 10 κι η αγάπη μας θα σβήσει σα λούλουδο θα μαραθεί σαν όνειρο θα ζήσει;» Κι εγώ σ’ αγκάλισα σφιχτά και σὄφραξα, ψυχή μου, 15 τα χείλη μ’ ένα φλογερό κι απέραντο φιλί μου. Και τότ’ επίστεψες και συ ότ’ έχει κι η ζωή μας μια μόνη αθάνατη στιγμή 20 κλεισμένη στο φιλί μας, μιαν ώρα πὄφυγε κρυφά του Χάρου το δρεπάνι κι όπ’ όσο κι αν πετά γοργά ποτέ δε θα πεθάνει. [15 Ιουνίου 1868, Αθήναις] *
|
