Εδώ οι πόρτες έγιναν στόματα Βγαίνουνε ολοένα άνθρωποι σαν οργισμένες λέξεις Σε δαχτυλοδειχτούν και σε υβρίζουν· Νέοι, χτες μόλις παιδιά, με τη φλόγα στα μάτια 5 Νομίσματα νιόκοπα γεμάτα πάθος αγοράς Όμως το παρελθόν δεν αγοράζεται δεν μπορεί πια ν’ αγοραστεί Η κάθε σπασμένη φωλιά η κάθε σβησμένη λέξη. Εδώ τα παράθυρα γίναν αγχόνες Δουλεύουν νύχτα μέρα σα ματόκλαδα 10 Όμως το αίμα Εκείνων δεν απαγχονίζεται Δεν υποπτεύονται πως ολοένα τους κυκλώνει Δεν υποπτεύονται τί ξεπουλήθηκε — για να δολοφονούν.

Κι όμως υπάρχει πάντα μια εκδίκηση Μια μυστική ενέδρα χωρίς διέξοδο 15 Ένας κοχλίας που ριζώνει ριζώνει πιο βαθιά.

(Στο τέλος όταν όλοι περάσουν σαν κι εμάς)