Κέρκυρα

Σαν πεθάνω εδώ θα ’ρθω με τα μύρια
Φαντάσματ’ άυπνα μέσα σ’ άυλα γνέφια,
Ή σ’ ασημοβολής μαϊκά σεντέφια
Τ΄ άγια της νύχτας να χαρώ μυστήρια.

Να ιδώ των ξωτικών τα πανηγύρια,
Των τελωνιών τα θεότρελα κέφια,
Του Νεραϊδοχορού ν’ ακούσω ντέφια
Και Σέρηνων τραγούδια ή και μαρτύρια.

Κι άμα στ’ αστέρινά τους χρυσοαμάξια
Οι άγγελοι φύγουν κι ο ήλιος φέξει πίσω,
Ύμνο στην τετραγάλανη μονάξια

Πουλί τ’ άγριου γιαλού θα κελαηδήσω·
Τεχνίτρα η πικροθάλασσα παράξια
Της λαλησιάς μου θα βαστάει το ίσο.

Έμπα και απ’ το θεό το κάλλιο ζήτα
Δώρο και καθ’ επιθυμιά λησμόνα
Και μόνα του θεού τα κάλλια κοίτα
Και με του θείου κορμιού του την εικόνα
Στην καρδιά, τρεις νυχτιές κοίμου· απ’ την τρίτα
Χαραυγή θα κοιμάσαι στον αιώνα

Συχνά εγκατέλειπε την πολυκατοικία
για να μεταφέρει στους γυμνούς λόφους
την παλιά πόλη των επαναστατών.
Τον έλεγαν ιδιοκτήτη, όμως είχε
τη φαντασία και τ’ όραμα του σκλάβου.
Είχε το σπίτι που έχτισε ο ίδιος,
ελευθέρωσε ο ίδιος, ένας δραπέτης
από την τσιμεντένια πολιτεία.

Εδώ είμαστε απόλυτα εξασφαλισμένοι.
Πέτρινα τείχη που άντεξαν στους αιώνες
υψώνονται για να μας προστατέψουν.
Γύρω μας ελαιώνες φωτισμένοι
από έναν ήλιο δημιουργό.
Εδώ, λοιπόν, θα μιλήσουμε για την αγάπη
και θ’ αποφύγουμε ό,τι είναι να γίνει

δεν θα ξεκινήσουμε καν.