Γιάννενα, γυάλινα και μαλαματένια...

Την ίδια ώρα θόρυβος ακούστηκε από τον κεντρικό δρόμο που ανηφόριζε απ’ τη λίμνη και το κάστρο προς την Πλατεία του Ρολογιού.

Άλλα παλικάρια του ΕΔΕΣ έρχονταν τρέχοντας στον ανήφορο.Ήταν μια ομάδα που είχε καταλάβει το νησί, μέσα στη λίμνη, για να μπορέσει να γίνει το γιουρούσι από πολλές πλευρές. Λαχανιασμένοι, παρατάχτηκαν κι αυτοί και παρουσίασαν όπλα.

Κι ο κόσμος που ερχόταν απ’ όλες τις γειτονιές και πλήθαινε, μόλις έφτανε, γονάτιζε, σταυροκοπιόταν, ξανασταυροκοπιόταν, και παρακολουθούσε αχόρταγα τη σκισμένη σημαία που σιγά-σιγά ανέβαινε.

Όταν το γαλανόλευκο υφάδι έφτασε στην κορφή του κονταριού κι ανέμισε κινημένο από τ’ αγέρι των ελεύθερων βουνών, το πλήθος σηκώθηκε σαν ένα σώμα και μ’ ένα στόμα τραγούδησε με πάθος.

Αναρρίγησε πιο δυνατά η σκισμένη σημαία!… Ίσως νάφτασε ως αυτήν η ανθρώπινη πνοή που φλογερά τραγουδούσε:

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη

των Ελλήνων τα ιερά,

και σαν πρώτα αντρειωμένη,

χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Κι άρχισε ένα τρελό μεθύσι ξέφρενης χαράς!

Μπήκε ο ίδιος ο Ζέρβας, καβάλα, στα Γιάννενα, μ’ όλο το επιτελείο του, μ’ όλο το στρατό του.

Καμαρωτοί άντρες, αρματωμένοι, παράστημα και βήμα λεβέντικου στρατού, μεγάλου, ολόκληρες χιλιάδες.

Παραληρούσε ο κόσμος, έραινε τα παλικάρια με λουλούδια, πετούσε στον αέρα τα καπέλα, και φώναζε μ’ όλη τη δύναμή του, σα για να σκεπάσει των σαλπίγγων τις φωνές, σα για ν’ ακούγονται λιγότερο οι καμπάνες που όλες μαζί χόρευαν και λαλούσαν στα παλιά ψηλά καμπαναριά.

Ελληνικές σημαίες κυμάτιζαν σ’ όλα τα μπαλκόνια… Αναγάλλιαζες που τις έβλεπες και αναρωτιόσουν πού είχαν κρυφτεί τόσες χιλιάδες απαγορευμένα φλάμπουρα της λευτεριάς.

Απ’ τα παράθυρα, απ’ όλα τα παράθυρα, κρέμονταν πολύχρωμα υφαντά, χρυσοκέντητες μαντίλες. Τα γιορτινά της είχε βάλει η τυραννισμένη πολιτεία, και πανηγύριζε μεθυσμένη, έξαλλη, γιόρταζε τη νίκη, το γυρισμό των παλικαριών, την απελευθέρωσή της, την καινούργια ειρηνική και ένδοξη περίοδο που άρχιζε.

Ήταν τόσο μεγάλες τούτες οι μέρες, που ξεχνιούνταν όλα, και μέσα στην ανέχεια πάλι βρισκόταν κάτι να κεράσεις ή να φιλέψεις, κάτι να προσφέρεις δώρο.

Για λίγες μέρες, ένα μεγάλο πανηγύρι έζησαν τα Γιάννενα, από το κέντρο ως τις φτωχογειτονιές.

Χοροί στις πλατείες, με λεβέντες χορευτές που παράβγαιναν μεταξύ τους σε πηδήματα ή σε τσακίσματα… Τραγούδια στα ψηλώματα και στα σοκάκια, τραγούδια ηρωικά που θύμιζαν το χτες, και λησμονημένες καντάδες που υπόσχονταν για το αύριο.

Φαγοπότι σε σπίτια και σε μαγειρειά, τεμπελιά κάτω απ’ τα θεριεμένα πλατάνια της λίμνης, περίπατος το βραδάκι στην πολύβουη κεντρική πλατεία.

Χαρά παντού, ανέφελη χαρά, εντατική κι αμέριμνη, γεμάτη υποσχέσεις. Λες κι ο κόσμος ήθελε να σβήσει από το νου του τις τόσες μαύρες μέρες, ή, αν δεν γινόταν να τις λησμονήσει, πως ήθελε να συμπυκνώσει τις χαρές για να ισοφαριστούν οι αμέτρητες ως τότε πίκρες.

Και το απίστευτο πανηγύρι συνεχιζόταν, φούντωνε και ξάπλωνε…

Μα πριν περάσει πολύς καιρός, πριν ακόμα καλά-καλά τελειώσει ο Οχτώβρης, μερικοί άρχισαν να νιώθουν κάποιο κρύο ρίγος.
Ελαφρό στην αρχή, λίγοι τόνιωσαν.

Αλλά η ανατριχίλα δυνάμωνε γρήγορα, γινόταν πιο έντονη, πιο κακιά, κι όλο και περισσότεροι την ένιωθαν, σαν ενόχληση από τη μια μεριά, σα σύμπτωμα βαριάς αρρώστιας από την άλλη.

Κακά νέα… κακά σημάδια…

Φθινόπωρο ήταν, τα χωράφια ήθελαν όργωμα, και λίγοι άντρες στην αρχή, περισσότεροι ύστερα, έφευγαν να πάνε να τα δουλέψουν. Έφευγαν με άδειες που δεν μπορούσε να τους αρνηθείς, ή έφευγαν και χωρίς άδεια…

Η μισή λίρα που οι αντάρτες έπαιρναν ταχτικά κάθε μήνα τον τελευταίο καιρό για να συντηρήσουν τα σπίτια τους, δεν είχε δοθεί, και κανένας δεν ήξερε να πει πότε θα την έπαιρναν.

Η Επιμελητεία είχε πολύ λιγότερα τρόφιμα, και δεν πλήρωνε κανονικά τις προμήθειές της.

Δεν τόξεραν οι πολλοί, μα τόξεραν καλά οι λίγοι. Οι Άγγλοι, μετά την απελευθέρωση της πολιτείας, δεν είχαν στείλει τίποτα στην Ήπειρο, ούτε σε εφόδια ούτε σε χρήμα…

Απ’ τ’ άλλο μέρος, από παντού έρχονταν μηνύματα πως ο ΕΛΑΣ είχε πολύ δυναμώσει, πως αλλού είχε πάρει μεγάλες αποθήκες των Ιταλών και των Γερμανών, πως στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία, στους πλούσιους κάμπους και στις πόλεις που εξουσίαζε, είχε αποχτήσει άφθονα εφόδια, όχι με πληρωμή, μα αντίθετα με βαριά φορολογία. Άλλα μηνύματα έλεγαν πως ισχυρά ελασίτικα τμήματα είχαν προωθηθεί κατά την Ήπειρο κι είχαν πιάσει γερά όλες τις διάβες των βουνών. […]

Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, Γη της οδύνης, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1966, σ. 175-179.