[7.1] Αλλόκοτος και ταπεινός είναι όποιος αδιαφορεί να αποκτήσει όσα πρέπει από τον φόβο μήπως τα χάσει. Με αυτή τη λογική, δεν θα επιθυμούσε κανένας να αποκτήσει ούτε πλούτη, ούτε δόξα, ούτε σοφία από φόβο μήπως στη συνέχεια τα στερηθεί. [7.2] Καθόσον βλέπουμε ότι και η αρετή, από την οποία δεν υπάρχει κανένα απόκτημα μεγαλύτερο ούτε και πιο ευχάριστο, και αυτή καταστρέφεται από τις αρρώστιες και από τα φάρμακα. Εξάλλου και ο Θαλής, με το να μην παντρευτεί, δεν ήταν εντελώς απαλλαγμένος από φόβο, εκτός και αν κατόρθωνε να αποφύγει την απόκτηση και φίλων και συγγενών και πατρίδας. Αλλά και ο ίδιος ο Θαλής, όπως λένε, υιοθέτησε τον γιο της αδερφής του Κύβισθο. [7.3] Γιατί, καθώς η ψυχή έχει μέσα της την τάση να αγαπά και έχει πλαστεί από τη φύση της να αισθάνεται, να σκέφτεται και να θυμάται, κατά τον ίδιο τρόπο έχει πλαστεί και να αγαπά. Γι᾽ αυτό, όσοι δεν έχουν κάτι δικό τους να αγαπήσουν, διεισδύει στην τάση αυτή της ψυχής και φυτρώνει η αγάπη για ξένα πράγματα. Κι όπως συμβαίνει σε ένα σπίτι ή μια περιοχή χωρίς γνήσιους κληρονόμους, ξένοι και νόθοι και υπηρέτες εισβάλλουν και καταλαμβάνουν τη διάθεση της ψυχής για αγάπη και δημιουργούν συνήθως μαζί με την αγάπη και ανησυχίες και φόβους γι᾽ αυτούς. [7.4] Γι᾽ αυτό λοιπόν είναι δυνατόν να δει κανείς ανθρώπους να κρατούν πεισματικά αρνητική στάση απέναντι στον γάμο και στην απόκτηση παιδιών και από την άλλη τους ίδιους ανθρώπους να βασανίζονται από τον πόνο και να θρηνούν γοερά για τα παιδιά δούλων ή τα τέκνα παλλακίδων, όταν αυτά αρρωσταίνουν ή πεθαίνουν. Ορισμένοι μάλιστα για τον χαμό σκύλων και αλόγων περιήλθαν από τον πόνο σε κατάσταση αισχρή και δεν ήθελαν τη ζωή τους. [7.5] Αντίθετα, άλλοι, αν και έχασαν λαμπρά παιδιά, δεν έπαθαν τίποτε το φοβερό ούτε και έκαναν κάτι για το οποίο να ντρέπονται, αλλά συνέχισαν να ζουν ως λογικοί άνθρωποι. Γιατί ο αδύναμος χαρακτήρας, όχι η αγάπη, προκαλεί λύπες χωρίς τελειωμό και φόβους σε ανθρώπους που δεν έχουν διδαχτεί από τη λογική να αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες της τύχης. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ούτε καν χαίρονται αυτό που ποθούν και όταν ακόμη το έχουν μπροστά τους, επειδή διακατέχονται από οδύνη, τρόμο και αγωνία μήπως στο μέλλον το χάσουν. [7.6] Δεν είναι όμως σωστό να αντιμετωπίζουμε την πιθανή στέρηση χρημάτων με τη φτώχεια μήτε το χάσιμο των φίλων με την απομόνωση από τους ανθρώπους μήτε τον θάνατο των παιδιών με το να αποφεύγουμε να κάνουμε παιδιά, αλλά να αντιμετωπίζουμε τα πάντα με τη λογική. Σε ό,τι αφορά στο ζήτημα αυτό, αυτά είναι προς το παρόν περισσότερα από όσα χρειάζονται.