ΧΟΡ. Κανείς, γέροντα, δίχως εσύ να το θες,
απ᾽ αυτή δε σε βγάζει τη θέση.
ΟΙΔ. Ακόμη, λοιπόν;
ΧΟΡ. Προχώρει· πιο μπρος.
180ΟΙΔ. Κι άλλο ακόμη; ΧΟΡ. Εσύ οδήγα τον, κόρη, που βλέπεις
όλο εμπρός, κατά δω. ΑΝΤ. Έρχου με μένα, έρχου έτσι
όπου οδηγώ το τυφλό σου το πόδι.
ΧΟΡ. Δέχου, ξένος στα ξένα ταλαίπωρε,
όσα στην πόλη δεν είναι αρεστά
και συ ν᾽ αποστρέφεσαι
κι όσα τιμά, να τα σέβεσαι.
ΟΙΔ. Πήγαινέ με, παιδί μου, λοιπόν
όπου δίχως ασέβεια πατώντας
190να μπορεί και να πούμε κι ακούσομε
και να μη στην ανάγκη πηγαίνομ᾽ ενάντια.
ΧΟΡ. Εδώ στάσου· και πιο έξω απ᾽ την πέτρινη αυτή
τη μπασιά κοίτα πόδι μη βγάλεις.
ΟΙΔ. Καλά έτσι; ΧΟΡ. Ναι, φτάνει, όπως σου είπα.
ΟΙΔ. Να καθίσω λοιπόν; ΧΟΡ. Ναι, έτσι πλάγια
εδώ πάνω στην πέτρα μαζέψου και κάθου.
ΑΝΤ. Αυτό ᾽ναι δική μου, πατέρα, δουλειά·
εσύ ήσυχα, ήσυχα—
ΟΙΔ. Ωχ αλίμονο, αλίμονο!
200ΑΝΤ. Στο δικό μου το βήμα το βήμα σου ταίριαζε,
το γηραλέο κορμί σου ακουμπώντας σ᾽ αυτό
το αφοσιωμένο μου χέρι.
ΟΙΔ. Ω η αποτρόπαια η μοίρα μου!
ΧΟΡ. Ω ταλαίπωρε, τώρα που ησύχασες
πες μας ποιός είσαι;
ποιός, που έτσι πολύπαθος
παραδέρνεις, και ποιά ᾽ναι η πατρίδα σου;
ΟΙΔ. Ξένοι, δεν έχω πατρίδα· αλλά μη—
ΧΟΡ. Γιατί, γέροντα, αρνείσαι να πεις;
210ΟΙΔ. Μη, μη, μη με ρωτήσεις ποιός είμαι·
μη ζητάς να εξετάζεις πιο πέρα.
ΧΟΡ. Τί ᾽ναι αυτό; ΟΙΔ. Τρισκατάρατη φύτρα!
ΧΟΡ. Γιά λέγε. ΟΙΔ. Ωχ, παιδί μου, οϊμέ, τί να λέγω;
ΧΟΡ. Από ποιό ᾽ναι πατέρα η σπορά σου,
αυτό, ξένε, να πεις.
ΟΙΔ. Δυστυχία μου, εγώ· τί θα κάμω, παιδί μου;
ΑΝΤ. Να μιλήσεις· μια που ήρθε το πράμα ως εδώ.
ΟΙΔ. Θα μιλήσω, γιατί δεν μπορώ να κρυφτώ.
ΧΟΡ. Περνά η ώρα, μα κάμε πιο γρήγορα.
ΟΙΔ. Έναν κάποιο του Λάιου γνωρίζετε;
220ΧΟΡ. Ω πω, πω, πω!
ΟΙΔ. Τη γενιά του Λαβδάκου; ΧΟΡ. Θε μου, βόηθα με.
ΟΙΔ. Τον τρισάθλιο Οιδίποδα; ΧΟΡ. Κι είσ᾽ εκείνος εσύ;
ΟΙΔ. Μη σας πιάνει τρομάρα που ακούσατε.
ΧΟΡ. Συφορά! ΟΙΔ. Ναι, ο βαριόμοιρος. ΧΟΡ. Φρίκη!
ΟΙΔ. Τί έχει, κόρη μου, τώρα να γίνει με μας;
ΧΟΡ. Έξω αμέσως, μακριά ᾽πό τη χώρα μου.
ΟΙΔ. Και πού πάνε λοιπόν οι υποσχέσεις σου;
ΧΟΡ. Δεν τον πιάνει κανένα της μοίρας η οργή,
230που εκδικιέται για τ᾽ άδικο πὄπαθε πρώτος·
και μια απάτη, άλλη απάτη αντικρίζοντας,
με κακό την πληρώνει, όχι με χάρη.
Και συ αμέσως σηκώσου απ᾽ εδώ,
πάρε πόδι και γρήγορα φεύγα
μακριά ᾽πό τη χώρα μας, μήπως και πιότερο
της πατρίδας μου αυξήσεις το χρέος.
ΑΝΤ. Ω ξένοι πονόψυχοι,
μ᾽ αφού δεν υποφέρατε ακούοντας
το γηραλέο πατέρα μου αυτόν
240να σας λέει τ᾽ αθέλητα τα έργα του,
καν σπλαχνιστείτε, ικετεύω,
την έρημη, ω ξένοι μου, εμένα,
που σας προσπέφτω γι᾽ αυτό τον ταλαίπωρο,
που σας προσπέφτω κοιτάζοντας
όχι με μάτια τυφλά μες στα μάτια σας
σα να᾽ μουν αίμ᾽ απ᾽ το αίμα σας,
να βρει συμπόνια από σας ο ταλαίπωρος,
γιατί από σας κρεμόμαστε
σαν από θεό, οι δυστυχισμένοι.
Μα έλα, αξιώστε να δούμε από σας
την ανέλπιστη χάρη·
250σ᾽ ό,τι έχεις το πιο σου ακριβό σε ξορκίζω,
ή τέκνο, ή γυναίκα, ή βιος, ή θεό σου·
γιατ᾽ άνθρωπο, αν ψάξεις, κανένα δε θα βρεις
που όταν τον σπρώχνει ο Θεός στο χαμό,
θα μπορούσε ποτέ να ξεφύγει.

ΧΟΡ. Ποτέ άθελά σου, γέρο, [στρ. β]
από τα καταφύγια σου κανείς δε θα σε βγάλει.
ΟΙΔ. Να προχωρήσω;
ΧΟΡ. Προχώρα. ΟΙΔ. Ακόμη;
180ΧΟΡ. Τράβα τον, κόρη,
πιο πέρα ακόμη,
γιατί εσύ βλέπεις.
ΑΝΤ. Λοιπόν ακλούθα,
πατέρ᾽ ακλούθα
με τυφλού πόδι
όπου σε φέρνω.
ΟΙΔ. ………………….
ΑΝΤ. ………………….
………………….
ΟΙΔ. …………………
ΧΟΡ. Υπόμενε στα ξένα,
βασανισμένε ξένε,
μίσος να δείχνεις σ᾽ ό,τι
εχτρεύεται κι η χώρα,
και σέβας να ᾽χεις σ᾽ ό,τι
της είναι αγαπημένο.
ΟΙΔ. Λοιπόν οδήγα με, παιδί μου,
εκεί, όπου εύλαβα πατώντας,
θενα μπορέσουμε να πούμε
190και να γροικήσουμε συνάμα,
κι όχι ας μη λέμε στην ανάγκη.

ΧΟΡ. Αυτού στάσου· μη βγάνεις άλλο [αντ. β]
το πόδι σου έξω από το μέρος,
που είναι μπροστά σ᾽ αυτή την πέτρα.
ΟΙΔ. Έτσι;
ΧΟΡ. Αρκετά, καθώς ακούς..
ΟΙΔ. Να κάτσω; ΧΟΡ. Αφού στα πλάγια
της πέτρας λίγο γύρεις.
ΑΝΤ. Αυτό πατέρα, είναι δουλειά δική μου·
Δίπλωσ᾽ το πόδι σου ήσυχα απά στ᾽ άλλο…
ΟΙΔ. Οϊμένα, οϊμένα, αλίμονό μου!
200ΑΝΤ. αφού το γέρικο κορμί σου πάνω
στο φιλικό το χέρι μου ακουμπήσεις.
ΟΙΔ. Οϊμένα, οϊμένα, μαύρη συφορά μου!
ΧΟΡ. Βασανισμένε! Τώρα,
που βρήκες ησυχία,
γιά πες τί άνθρωπος είσαι;
Ποιός είσαι ο κακομοίρης,
πού σ᾽ οδηγάνε; τάχα
μπορώ από εσέ να μάθω
από πατρίδα ποιά είσαι;

ΟΙΔ. Ω ξένοι! αποδιωγμένος [επωδ.]
μα μη… ΧΟΡ. Γέροντα, τί είναι
αυτό, που απαγορεύεις;
210ΟΙΔ. Μη, μη, μη με ρωτήσεις
ποιός είμαι, μη ζητήσεις
περσότερα να μάθεις.
ΧΟΡ. Γιατί; ΟΙΔ. Μαύρη η γενιά μου.
ΧΟΡ. Λέγε. ΟΙΔ. Παιδί μου, οϊμένα,
σαν τί να φανερώσω;
ΧΟΡ. Ω ξένε, από πατέρα
ποιά είναι η γενιά σου λέγε.
ΟΙΔ. Μαύρος εγώ! τί πρέπει,
παιδάκι μου, να κάμω;
ΑΝΤ. Λέγε, αφού πια σιμώνεις
σε κίνδυνο μεγάλο.
ΟΙΔ. Θα ειπώ· γιατί δε βλέπω
το πώς θα τ᾽ αποφύγω.
ΧΟΡ. Αργείς πολύ, μα βιάσου.
ΟΙΔ. Ξέρετε κάποιον που ᾽ναι
του Λάιου παιδί;
220ΧΟΡ. Πω, πω! ΟΙΔ. Και τη γενιά
των Λαβδακίδωνε; ΧΟΡ. Θεέ!
ΟΙΔ. Τον κακομοίρη Οιδίπου;
ΧΟΡ. Λοιπόν εσύ είσ᾽ εκείνος;
ΟΙΔ. Μην τρέμετε καθόλου
για τα όσα λέω. ΧΟΡ. Πω! Πω!
Κακόμοιρε, πω, πω!
ΟΙΔ. Τί θα μας λάχει τάχα,
κόρη μου; ΧΟΡ. Από τη χώρα
έξω μακριά φευγάτε.
ΟΙΔ. Και κείνα που ᾽χες τάξει
πώς θενα τα πληρώσεις;
ΧΟΡ. Κανείς από τη μοίρα του την παίδεψη δεν παίρνει,
230αν στις παλιές του συφορές την τιμωρία φέρνει·
μα όταν το πρώτο γέλασμα συγκρίνεται με τ᾽ άλλο,
δε φέρνει τη χαρά αμοιβή παρά καημό μεγάλο.
Κι εσύ από τα καθίσματα τούτα και πάλι φεύγα,
σαν ξορκισμένος πάλι
από τη χώρα μου έβγα,
μήπως στην πολιτεία μου φέρεις ζημιά μεγάλη.

ΑΝΤ. Ω ξένοι μου ψυχόπονοι, αφού δεν υποφέρετε
το γέρο μου πατέρα,
γιατί τις πράξεις που έκαμε χωρίς τη θέλησή του
240απ᾽ ακουστά τις ξέρετε,
όμως εμέ, παρακαλώ, τη δόλια θυγατέρα
να λυπηθείτε ξένοι.
Μόνο για τον πατέρα μου στα πόδια σας πεσμένη
προσκλαίγουμαι, θωρώντας σας με μάτια όχι βλαμμένα.
Σαν να ᾽μουνα κι εγώ δική σας γέννα
παρακαλώ, ξένοι, από εσάς λύπηση ο δόλιος νά ᾽βρει ·
από τ᾽ εσάς κρεμόμαστε σαν από θεόν οι μαύροι.
Έλα την αναπάντεχην υποσχεθείτε χάρη,
θερμοπαρακαλώ σας
250σ᾽ ό,τι αγαπάτε πιο πολύ, παιδί σας ή ζευγάρι
ή πράματα ή θεό σας.
Γιατί κι εσείς προσεχτικά κοιτώντας δεν μπορείτε
κανέναν άνθρωπο να ιδείτε,
που να μπορεί μακριά να διώχνει
τη συφορά του, αν ίσως θεός πάνω σ᾽ αυτήν τον σπρώχνει.