[4.9.5] Με την ευκαιρία αυτή μερικοί μάντεις έψαλαν για την οργή του Διονύσου, επειδή ο Αλέξανδρος παρέλειψε τη θυσία του Διονύσου. Με πολλή δυσκολία πείσθηκε και ο Αλέξανδρος από τους εταίρους και έλαβε τροφή και φρόντισε στοιχειωδώς το σώμα του. Πρόσφερε επίσης τη θυσία στον Διόνυσο, επειδή και ο ίδιος ήθελε να αποδώσει τη συμφορά στην οργή μάλλον του θεού παρά στη δική του αναξιότητα. [4.9.6] Για τη στάση του αυτή επαινώ πάρα πολύ τον Αλέξανδρο, και διότι δεν αντιμετώπισε με υπεροψία την κακή πράξη του και διότι δεν έγινε άνανδρος υπερασπιστής και συνήγορος του σφάλματός του, αλλά ομολόγησε ότι είχε κάνει λάθος σαν άνθρωπος που ήταν.
[4.9.7] Μερικοί όμως συγγραφείς αναφέρουν ότι προσκλήθηκε ο Ανάξαρχος ο σοφιστής και ήρθε στον Αλέξανδρο για να τον παρηγορήσει. Όταν τον βρήκε ξαπλωμένο στο κρεβάτι και να αναστενάζει, γέλασε και του είπε πως δεν θα ήξερε ότι γι᾽ αυτόν το λόγο οι αρχαίοι σοφοί έβαλαν τη Δίκη να κάθεται δίπλα στον Δία, ώστε κάθε απόφασή του να θεωρείται σύμφωνη με το δίκαιο. Και οι πράξεις, λοιπόν, ενός μεγάλου βασιλιά πρέπει να θεωρούνται δίκαιες από τον ίδιο πρώτα τον βασιλιά και έπειτα από τους άλλους ανθρώπους. [4.9.8] Με τους λόγους αυτούς ο Ανάξαρχος παρηγόρησε τότε τον Αλέξανδρο, κατά τη γνώμη μου όμως του έκανε μεγάλο κακό, ακόμη μεγαλύτερο μάλιστα από εκείνο που τότε τον βασάνιζε, εφόσον δεχόταν βέβαια ότι αυτή ήταν η γνώμη ενός σοφού ανδρός, ότι δηλαδή ο βασιλιάς δεν πρέπει να διαλέγει με επιμονή το δίκαιο και να ενεργεί, αλλά να θεωρεί δίκαιο ο,τιδήποτε έκανε ο ίδιος και με οποιοδήποτε τρόπο και αν το έκανε.
[4.9.9] Υπάρχει πράγματι η παράδοση ότι ο Αλέξανδρος ήθελε να τον προσκυνούν, επειδή είχε στο νου του την ιδέα ότι πατέρας του ήταν μάλλον ο Άμμων παρά ο Φίλιππος και επειδή έδειχνε ήδη θαυμασμό για τα περσικά και μηδικά έθιμα όχι μόνο με την αλλαγή της ενδυμασίας αλλά και με τη μεταβολή του τρόπου της ζωής του. Δεν έλειψαν επίσης εκείνοι που υποχωρούσαν στις επιθυμίες του για να τον κολακεύουν, και μερικοί άλλοι ανάμεσά τους και ένας από τους σοφιστές που τον περιστοίχιζαν, ο Ανάξαρχος, καθώς και ο επικός Άγις ο Αργείος.
[4.10.1] Λένε ότι ο Καλλισθένης ο Ολύνθιος, που είχε παρακολουθήσει τα μαθήματα του Αριστοτέλη και ήταν κάπως αγροίκος στους τρόπους, δεν επιδοκίμαζε τη συμπεριφορά αυτή του Αλεξάνδρου. Κατά τούτο συμφωνώ και εγώ μαζί του, νομίζω όμως ότι ήταν παράλογα εκείνα που έλεγε, αν βέβαια είναι αληθινά όσα έχουν γραφεί σχετικά, ότι δηλαδή ο Αλέξανδρος και τα κατορθώματά του εξαρτώνται από αυτόν και το ιστορικό του έργο [4.10.2] και ότι ο ίδιος δεν είχε έρθει για να αποκτήσει δόξα από τον Αλέξανδρο, αλλά για να κάμει ένδοξο τον Αλέξανδρο στους ανθρώπους.
Η ύπαρξη, λοιπόν, του θείου στοιχείου στον Αλέξανδρο δεν οφειλόταν σε όσα ψεύδη διέδωσε η Ολυμπιάδα για τη γέννηση αλλά από όσα ο ίδιος με το ιστορικό του έργο θα παρουσίαζε στους ανθρώπους για τον Αλέξανδρο. [4.10.3] Μερικοί συγγραφείς ανέγραψαν και τούτο, ότι δήθεν τον ρώτησε κάποτε ο Φιλώτας ποιόν νόμιζε ότι τίμησε περισσότερο η πόλη των Αθηναίων. Ο Καλλισθένης του απάντησε ότι τίμησε τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, επειδή αυτοί σκότωσαν τον ένα από τους δύο τυράννους και ανέτρεψαν την τυραννίδα. [4.10.4] Ο Φιλώτας τον ξαναρώτησε, αν υπήρχε η δυνατότητα σε ένα τυραννοκτόνο να σωθεί καταφεύγοντας σε όποιους Έλληνες ήθελε. Ο Καλλισθένης και πάλι του απάντησε ότι θα μπορούσε ασφαλώς να σωθεί αν κατέφευγε στους Αθηναίους και αν ακόμη δεν του πρόσφεραν άσυλο οι άλλοι Έλληνες. Επειδή οι Αθηναίοι πολέμησαν για χάριν των παιδιών του Ηρακλή ακόμη και κατά του Ευρυσθέα, που ήταν τότε τύραννος της Ελλάδος.