Γιατί των θνητών όλα τα χαρίσματα απ᾽ τους θεούς πηγάζουν, [στρ. γ]
και γίνονται σοφοί, και χεροδύναμοι, και τεχνουργοί του λόγου.
Κι όταν τον άντρα εκείνον να παινέψω θέλω,
ελπίζω το χαλκοπρόσωπο κοντάρι να μην το στείλω πέρα απ᾽ τον στίβο,
45αλλά, στην παλάμη κραδαίνοντάς το, να το ρίξω μακριά,
τους αντιπάλους ξεπερνώντας.
Κι άμποτε ο χρόνος πάντοτε όπως τώρα ευδαιμονία να του χαρίζει
και πλούτη, και των βασάνων λησμονιά να φέρνει.
Μακάρι, αλήθεια, να του θυμίζει ο χρόνος σε ποιές μες στους πολέμους μάχες [αντ. γ]
τη θέση του κράτησε δείχνοντας καρτερική ψυχή,
και κέρδισαν, αυτός και οι δικοί του, με του θεού το χέρι
τιμές που άλλος Έλληνας κανένας δεν τις δρέπει,
50του πλούτου τους αγέρωχο στεφάνι.
Και τώρα, του Φιλοκτήτη τα ίχνη ακολουθώντας, κίνησε για πόλεμο·
απ᾽ την ανάγκη στενεμένος ακόμα κι ο τρανός
φίλον τον λέει καλοπιάνοντάς τον.
Και λένε πως πήγανε στη Λήμνο ήρωες ισόθεοι να φέρουν τον τοξότη,
του Ποίαντα τον γιο, που τον βασάνιζε η πληγή του. [επωδ. γ]
Κι αυτός του Πριάμου την πόλη κούρσεψε και στα δεινά των Δαναών
55έβαλε τέλος· μπορεί μ᾽ ασθενικό να βάδιζε κορμί,
μα από τη Μοίρα ήτανε γραμμένο.
Έτσι και τον Ιέρωνα ας κρατά ο θεός ορθόν στα χρόνια που θα ᾽ρθούνε,
και όσα η ψυχή του πεθυμά να του χαρίζει με το σωστό το μέτρο.
Μούσα, δέξου και τον Δεινομένη να υμνήσω,
αμείβοντας τη νίκη των τεθρίππων.
Στον γιο χαρά δεν είναι ξένη του πατέρα του η νίκη.
60Ελάτε τώρα, ας συνθέσουμε έναν ύμνο αγαπητό στον βασιλιά της Αίτνας.
|
