[368 π.Χ.]
[7.2.10] Τον επόμενο χρόνο οι Αργείο κι οι Αρκάδες εισέβαλαν ξανά στον Φλειούντα μ᾽ όλες τους τις δυνάμεις. Ο λόγος για τις αδιάκοπες επιδρομές τους ήταν αφενός η οργή τους εναντίον των Φλειασίων, αφετέρου ότι τους είχαν μες στη μέση των δικών τους εδαφών — έτσι διαρκώς ήλπιζαν ότι οι στερήσεις θα τους ανάγκαζαν να υποταχτούν. Και σε τούτη την εισβολή ωστόσο, μόλις πέρασαν το ποτάμι, τους επιτέθηκαν οι Φλειάσιοι —με το ιππικό τους, διαλεχτές μονάδες πεζικού και μαζί με το αθηναϊκό ιππικό που βρισκόταν εκεί— και τους νίκησαν, αναγκάζοντας τον εχθρό ν᾽ αποτραβηχτεί για την υπόλοιπη μέρα στα ριζοβούνια και να προσέχει μην πατήσει τα σπαρτά της πεδιάδας, λες κι ανήκαν σε φίλους του.
[366 π.Χ.]
[7.2.11] Μιαν άλλη φορά εξεστράτευσε στον Φλειούντα ο Θηβαίος φρούραρχος της Σικυώνος, παίρνοντας μαζί του τη φρουρά που διοικούσε ο ίδιος, τους Σικυωνίους και τους Πελληνείς (που τότε πια είχαν προσχωρήσει στην παράταξη των Θηβαίων)· στην επιχείρηση πήρε μέρος κι ο Εύφρων με τους δυο χιλιάδες περίπου δικούς του μισθοφόρους. Οι υπόλοιποι κατέβηκαν από το Τρικάρανο προς το Ήραιο για να λεηλατήσουν την πεδιάδα, τους Σικυωνίους όμως και τους Πελληνείς τους άφησε ο Θηβαίος στο ύψωμα αντίκρυ στην πύλη που οδηγεί προς την Κόρινθο, μην τυχόν περάσουν οι Φλειάσιοι αποκεί και βρεθούν πάνω από τους δικούς του στο Ήραιο.
[7.2.12] Όταν κατάλαβαν ωστόσο στην πόλη ότι στόχος του εχθρού ήταν η πεδιάδα, βγήκαν να τον αντιμετωπίσουν το ιππικό και επίλεκτες μονάδες των Φλειασίων, έδωσαν μάχη και τον εμπόδισαν να φτάσει στα πεδινά. Εκεί πέρασαν το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας με ακροβολισμούς: πότε ο στρατός του Εύφρονος κυνηγούσε τους Φλειάσιους όσο μακριά μπορούσε να φτάσει ιππικό, πότε πάλι κυνηγούσαν εκείνοι τον αντίπαλο ώς το Ήραιο.
[7.2.13] Όταν έκριναν ότι είχε έρθει η ώρα, οι εχθροί ξεκίνησαν να φύγουν κάνοντας τον γύρο του Τρικαράνου — γιατί το φαράγγι που ήταν μπροστά στα τείχη τούς εμπόδιζε να προχωρήσουν σ᾽ ευθεία γραμμή προς τους Πελληνείς. Οι Φλειάσιοι τους ξεπροβόδισαν λίγο στον ανήφορο, κατόπιν όμως άλλαξαν κατεύθυνση κι ακολουθώντας τα τείχη όρμησαν καταπάνω στους Πελληνείς και σ᾽ εκείνους που ήταν μαζί τους.
[7.2.14] Ο Θηβαίος κι οι άνδρες του, βλέποντας τη βιασύνη των Φλειασίων, έβαλαν κι εκείνοι τα δυνατά τους για να προλάβουν να βοηθήσουν τους Πελληνείς. Ωστόσο πρώτο τούς έφτασε και τους ρίχτηκε το ιππικό των Φλειασίων. Στην αρχή οι Πελληνείς αντιστάθηκαν· τότε το ιππικό αποτραβήχτηκε, ύστερα όμως —ενισχυμένο μ᾽ όσο πεζικό είχε φτάσει στο μεταξύ— έκανε δεύτερη επίθεση που εξελίχτηκε σ᾽ αγώνα σώμα με σώμα. Τελικά ο εχθρός λύγισε, και σκοτώθηκαν μερικοί από τους Σικυωνίους καθώς και πάρα πολλοί και γενναίοι πολεμιστές από τους Πελληνείς.
[7.2.15] Ύστερα από τούτα οι Φλειάσιοι έστησαν τρόπαιο, τραγουδώντας —όπως ήταν φυσικό— έναν θριαμβευτικό παιάνα, ενώ ο Θηβαίος κι ο Εύφρων με τους άνδρες τους τα παρακολουθούσαν με απάθεια — λες κι είχαν έρθει τρέχοντας ακριβώς για να δουν το θέαμα. Μετά απ᾽ αυτές τις επιχειρήσεις γύρισε ο ένας στρατός πίσω στη Σικυώνα κι ο άλλος στην πόλη.
[7.2.16] Οι Φλειάσιοι έκαναν και μιαν άλλη ωραία χειρονομία: όταν έπιασαν ζωντανό τον Πελληνέα Πρόξενο, μόλο που τους έλειπαν τα πάντα, τον άφησαν ελεύθερο χωρίς λύτρα. Ανθρώπους που φέρονται με τέτοιο τρόπο, πώς να μην τους χαρακτηρίσει κανένας γενναιόψυχους και θαρραλέους;